ไอโกะ แม่นี่ไม่ได้เรื่องเลยนะ ตั้งใจจะเขียนบันทึกเอาไว้ให้หนูอ่านตอนโตเหมือนที่เคยเห็นคนอื่นเค้าเขียนกัน แต่ก็ท่าดีทีเหลว เริ่มเขียนตั้งแต่หนูอายุได้เดือนกว่า แล้วก็ไม่มีเวลา หรือขี้เกียจกันแน่ก็ไม่รู้ มานึกได้อีกทีก็ปาเข้าไป 9 เดือนกว่าแล้ว ถึงมาเริ่มอีกที คราวนี้จะราบรื่นและต่อเนื่องหรือเปล่าก็ไม่รู้นะ แม่จะพยายามก็แล้วกัน

จริงๆ วันนี้มีเรื่องที่แม่คิดว่าสมควรบันทึกไว้ก็คือ หนูปากแตก เลือดไหลเป็นครั้งแรก แต่แม่ก็ไม่ตกใจเท่าไหร่หรอก เพราะปาป๊าบอกว่าเด็กๆ หายง่าย ก็จริงอย่างที่ปาป๊าว่าแหละ ตอนที่ปากหนูกระแทกขอบลิ้นชัก หนูก็ร้องลั่นบ้านเสียงหลง (หาย)ไปเลย หนูอาจจะสงสัยว่าร้องเสียงหลงเป็นยังไง หนูก็จะร้องจ้ามาครั้งนึงให้ใครๆ ได้ยิน แล้วเสียงมันก็จะหายไป แต่ปากยังอ้าอยู่ สักแป๊บนึง เสียงต่อมาจึงจะออกจากปากหนูไง ถ้าหนูร้องเสียงหลง นั่นก็แสดงว่าเจ็บมาก ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ แต่พอแม่อุ้มหนูขึ้นมา หนูก็สะอื้นซักพัก แล้วก็หาย เล่นต่อได้ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

จริงๆ แม่จะอยากจะเล่าเรื่องขโมยขึ้นบ้านเราเมื่อวันก่อนมากกว่า แต่แม่เห็นว่า แม่เขียนค้างเอาไว้เรื่องที่ว่าแม่กะปาป๊าร้องไห้วันที่พาหนูกลับบ้านวันแรก แม่เลยอยากจะต่อให้จบ

ด้วยความที่แม่กะปาป๊าตั้งใจจะเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ล้วนๆ พอกลับถึงบ้าน ปาป๊าเลยเทนมผสมที่คุณพยาบาลให้มาทิ้งไปหมดเลย พอตกกลางคืน หนูก็ร้องแบบไม่ลืมหูลืมตา ร้องจนปาป๊าและแม่ตกใจมาก ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็เราไม่เคยมีประสบการณ์ในการเลี้ยงลูกมาก่อนเลย พอลูกร้องก็นึกว่าหิว แม่ก็พยายามให้หนูดูดนม แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ค่อยออกหรือไงก็ไม่รู้ ทำให้หนูร้องซะจนปาป๊าและแม่ใจเสีย ทำอะไรไม่ถูก จนต้องร้องไห้ออกมา พอเวลาผ่านไปยังนึกขำว่า จริงๆ แล้วหนูน่าจะร้องเพราะระบบต่างๆ ในร่างกายคงจะอยู่ในช่วงของการปรับตัวมากกว่า แต่คนไม่เคยมีลูกอย่างเรา เห็นแบบนั้นเลยตกใจมาก แล้วก็ไม่รู้ว่าจะแก้ปัญหายังไง แต่ตอนนี้แม่คิดแล้วว่า อีกหน่อยแม่มีน้องให้หนูอีกคน คงจะสบายมาก เพราะมีประสบการณ์แล้วนั่นเอง

prev // next