ไอโกะ...

แม้ว่าการไปโรงเรียนครั้งแรกของหนูจะเป็นเรื่องที่ทำให้หนูผิดหวังพร้อมๆ กับทำให้แม่กับป่าป๊าผิดคาดไปบ้างก็ตาม กระนั้นก็ยังมีเรื่องให้อมยิ้มกันอยู่บ้างเล็กน้อย เริ่มตั้งแต่วันแรกๆ ที่หนูไปโรงเรียน มีเพื่อนร่วมรุ่นบางคนมาถามต่อหน้าหนูว่า “ทำไมหน้าเหมือนผู้หญิงจังเลย” พออาเน่ตอบว่า “ก็เค้าเป็นผู้หญิงนี่ ก็ต้องเหมือนผู้หญิงสิ” ทันใดนั้นเพื่อนร่วมรุ่น (อีกคน) ก็สวนกลับมาใหม่ว่า “แล้วทำไมเหมือนผู้ชายจัง” (ฮา..)

เวลาที่หนูกลับจากโรงเรียนจะเป็นเวลาที่หนูมีความสุขที่สุด ต่างจากเวลาไปโดยสิ้นเชิง พอกลับมาถึงบ้าน หนูจะแอบไปหาแล้วก็พูด “จ๊ะเอ๋” กับทุกคน พร้อมรอยยิ้มร่าเริงต่อด้วยคำบอกเล่าอย่างภูมิใจว่า “วันนี้ไอโกะร้องไห้แงๆ อีกแล้ว”

ด้วยความที่หนูเศร้าเสียใจมากกับการไปโรงเรียน ทำให้เรื่องอื่นๆ ที่แม่กับป่าป๊าเคยขัดใจหนู ต้องกลายเป็นเรื่องตามใจได้ (บ้าง) ไปโดยปริยายเพื่อถนอมน้ำใจกัน อย่างการที่ป่าป๊าซื้ออมยิ้มให้หนูกินเพื่อหลอกล่อเอาใจก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่แม่ไม่เห็นด้วย (เท่าไหร่) มีอยู่วันหนึ่งระหว่างไปส่งหนูที่โรงเรียน แม่ถามว่า “เดี๋ยวเย็นนี้ หม่าม้าไปรับไอโกะ แล้วจะพาไปซื้อขนมด้วย ไอโกะจะซื้ออะไรดีน้า” หนูนึกๆ แล้วก็บอกว่า “ไอ้ที่อมๆ รสเป๊บซี่...ที่ป่าป๊าซื้อให้น่ะ” แม่ไม่อยากให้หนูกิน เลยบอกหนูว่า “ไอ้นั่นมันกินแล้วฟันผุนะ” หนูก็เห็นด้วย แล้วก็บอกเองว่า “กินแล้วปากเจ็บด้วยนะ” แต่ถึงยังไงหนูก็อยากกินอยู่ดี เลยบอกว่า “ไอโกะกินครั้งเดียว แล้วก็ไม่กินอีกแล้วนะ” เสร็จแล้วก็ “ซื้อคราวนี้ แล้ววันหลังไม่ซื้อแล้วนะ” (พูดเอาใจเหมือนที่แม่พูดกับหนูเลย) แถมยังนึกได้อีกอย่างนึงด้วยว่า “กินนิดเดียว แล้วก็ทิ้งก็ได้นะ” พยายามหว่านล้อมด้วยเหตุที่จะสมผลให้ได้อย่างเต็มที่เชียวล่ะ

prev // next