.-.-. A I - K O .-.-.
ไอโกะ
หลังจากหลอกหนูว่า หม่าม๊าไปอยู่ที่โรงเรียนด้วย แต่หม่าม๊าต้องนั่งอยู่ห้องครูภา อยู่ราวหนึ่งสัปดาห์ (อยู่จริงวันเดียว) และสัปดาห์ต่อมา หม่าม๊าก็ติดธุระอยู่ด้วยไม่ได้ รวมทั้งได้รับความร่วมมือจากคุณครู หนูก็ค่อยๆปรับตัวดีขึ้นมาเป็นลำดับ
วันสองวันแรก หนูก็ยังเกร็งกับครูชื่น และกิจกรรมที่ครูชื่นเคยบังคับให้หนูทำอยู่ แต่หนูก็ยอมทำตามด้วยดีเพราะครูโบว์คอยดูแลหนูอย่างใกล้ชิดแทน
ครูโบว์บอกว่าวันแรกๆ ไอโกะแค่ยอมอยู่ในพื้นที่ๆคุณครูให้อยู่ แต่ก็ขอไม่ทำอะไรเลย รวมทั้งไม่นอนด้วย (หนูบอกป่าป๊าหม่าม๊าว่าไม่ได้นอนเลยซักวัน แต่ครูโบว์เล่าให้ฟังว่าหนูนั่งอยู่เฉยๆ แล้วก็ค่อยๆนั่งหลับไป แล้วครูจึงจับหนูนอนลงกับที่นอน)
ช่วงสองสัปดาห์นี้ ไอโกะยังคงเครียดเล็กน้อย
“ป่าป๊า.. นอนอีกที แล้วตื่นอีกที แล้วไปโรงเรียนไม๊...”
เมื่อได้รับคำตอบว่าไปโรงเรียน หนูก็จะทำหน้าไม่สบายใจ แต่ถ้าบอกว่าไม่ต้องไป หนูก็จะร่าเริงสุดๆเช่นกัน
ช่วงนี้คุณครูจะคอยเล่าให้ฟังตลอดว่า หนูเก่งมาก ทำอะไรๆได้ดีกว่าเด็กคนอื่นๆที่อยู่มาเป็นปีเสียอีก (อันนี้ป่าป๊าไม่ค่อยแปลกใจเท่าไร เพราะสิ่งที่คุณครูเล่ามา เป็นสิ่งที่หนูทำอยู่ที่บ้านได้เองอยู่แล้ว แต่สิ่งที่ป่าป๊ารอคอยอยู่ ก็เพียงหวังว่าหนูจะสามารถไปโรงเรียนได้อย่างมีความสุขเท่านั้นเอง)
เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ครูชื่นเขียนมาในสมุดรายงานว่า หนูยังไม่ได้ดาว (ช่องประทับดาวว่างเปล่า) เพราะหนูยังไม่ยอมเดินเข้าห้องเรียนด้วยตัวเอง
เรื่องดาวนี่ก็ดีนะ เห็นใช้กะเด็กได้ทุกที่เลย มันคงเป็นความตื่นเต้นของเด็กๆที่จะได้ดาวมาครอง เป็นกุศโลบายที่เยี่ยมมาก (สัปดาห์ที่ผ่านมา หนูก็ได้ดาวมาหลายดวงที่ข้อมือ เพราะสามารถตอบคำถามเกี่ยวกับตัวเลขถูกต้อง)
ตลอดช่วงสุดสัปดาห์นี้ ไอโกะจะคอยบอกใครต่อใครว่า ถ้าไอโกะเดินเข้าห้องเรียนเองได้ ไอโกะจะได้ดาวด้วย
เช้าวันจันทร์ที่ 19 ธันวาคม เป็นเช้าอีกวันที่หนูต้องตื่นขึ้นมาแล้วไปโรงเรียน
แต่วันนี้ป๊าดูหนูไม่ค่อยเครียดแล้ว และยังคงพูดเรื่องการเดินเข้าห้องเรียนเองอยู่...
ป่าป๊า กะ หม่าม๊า ก็แอบลุ้นกันว่า วันนี้หนูจะสามารถทำได้หรือเปล่านะ
“ไอโกะ.. วันนี้ถ้าไอโกะเดินไปห้องเรียนเอง แต่ร้องไห้ก็ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวป๊าขอดาวจากครูชื่นให้ก็ได้นะ..”
ไอโกะพยักหน้าเล็กน้อย..
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในห้องทำงานป่าป๊า
“เย้ะ....”
เสียงสั้นๆแต่ดังพอสมควร เป็นเสียงแห่งความโล่งใจของหม่าม๊า
ฟังแค่เสียงนี้ ป๊าก็รู้ในใจทันทีว่า ในที่สุดหนูก็เอาชนะตัวเองได้สำเร็จจนได้
หม่าม๊าโทรมาบอกว่า ไอโกะลังเลนิดหน่อยตอนเดินไปถึงหน้าประตู และก็โชคดีที่วันนี้เป็นเวรครูตา คุณครูคนหนึ่งที่หนูพอจะวางใจ หนูสามารถเดินเข้าห้องไปกะคุณครูตาได้โดยไม่ร้องไห้แล้ว
สัปดาห์นี้หนูก็คงมีดาวหนึ่งดวง ประทับลงในรายงานประจำสัปดาห์ จากคุณครูแล้วสินะ
แต่หนูคงไม่รู้หรอกว่า ป่าป๊าหม่าม๊าแอบประทับดาว “ห้าดวง” ลงไปในใจหนูเรียบร้อยแล้วหล่ะ...
รัก... ป่าป๊าเอง
