ไอโกะ...

หนูรู้ไหมว่าช่วงที่หนูกำลังปรับตัวกับการไปโรงเรียน เป็นช่วงที่แม่ทรมานมาก ทุกเช้าแม่ต้องตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึก “ไม่อยากไปโรงเรียน” ไม่ต่างกับหนูเท่าไหร่ เพราะแม่ไม่อยากเห็นหนูนั่งเศร้าระหว่างไปโรงเรียน หรือพยายามถ่วงเวลาตอนเช้าๆ ด้วยการขอต่อรองจะทำโน่นก่อน จะทำนี่ก่อนเพื่อให้ช้าๆ เข้าไว้ นึกๆ แล้วแม่ก็ขำ (ปนเวทนา) ตัวเองว่า เออแฮะเมื่อก่อนตอนเด็กๆ ก็ไม่อยากไปโรงเรียน นี่เป็นแม่คนแล้ว ก็ยังไม่อยากไปโรงเรียนอีกนะ

แม่ชอบตอนไปรับหนูกลับมากกว่า เพราะนับแต่วินาทีที่หนูเห็นแม่ หนูก็จะร่าเริงมีความสุข คุยโน่นคุยนี่ตลอด ไม่มีเหงา ไม่มีเศร้าให้เห็นเลยเชียว แม่จะคอยถามหนูทุกวันว่า “วันนี้ไอโกะร้องไห้หรือเปล่าคะ” หนูก็จะบอกว่า “ร้องครั้งนึง ไม่ร้องครั้งนึง” ซึ่งหมายความว่าตอนเช้าที่แม่ไปส่ง หนูร้องตอนที่แม่จะกลับก่อน แล้วหลังจากนั้นหนูก็ไม่ร้อง ไม่แต่แม่เท่านั้นที่ถาม พอกลับถึงบ้านป้าจินก็ถามหนูด้วยคำถามเดียวกันแต่เป็นภาษาพม่า แม่ฟังไม่รู้เรื่องแต่ก็พอเดาได้จากคำตอบที่ว่า “โหง่นิดหน่อย ไม่โหง่นิดหน่อย” คำตอบคำถามสองภาษาเรื่องนี้เกิดขึ้นซ้ำๆ กันทุกวัน จนกระทั่งหนูไม่ร้องไห้แล้ว ซึ่งป่าป๊าเขียนไว้ให้หนูรับรู้เรื่องดาวแห่งความภาคภูมิใจ แต่เมื่อเช้านี้ระหว่างทางตอนที่แม่ไปส่งหนู อยู่ดีๆ หนูก็พูดขึ้นมาว่า “ถ้าไอโกะร้องไห้ที่โรงเรียน จี่จี๊กลับพม่า ถ้าไอโกะไม่ร้องไห้ที่โรงเรียน จี่จี๊ไม่กลับพม่า” อ้าว....เฮ้ย...ตกลงที่หนูหยุดร้องไห้นี่มันเพราะดาวครูชื่น หรือฝีมือป้าจินกันแน่เนี่ย ความภูมิใจของป่าป๊าจะยังอยู่หรือเปล่า แม่ชักไม่แน่ใจเสียแล้ว

ปล. ช่วงนี้อากาศหนาว หนูเป็นหวัดขี้มูกยืด แล้วก็รู้จักเอาวิกส์วาโปรับมาดมด้วย วันก่อนหนูสูดขี้มูกฟืดๆ แล้วก็หยิบวิกส์มาเปิดฝาดมใหญ่เลย แม่เห็นก็เลยขอดมบ้าง
“ไอโกะ หม่าม้าดมหน่อย”
“มีขี้มูกมั้ย” (ถามแบบไม่มองหน้าแม่ด้วย ตั้งหน้าตั้งตาสูดกลิ่นวิกส์เต็มที่)
“ไม่มีหรอก...ทำไม ไม่มีขี้มูก ดมไม่ได้เหรอ”
“ไม่มีขี้มูก เค้าไม่ดมกัน”

prev // next