.-.-. A I - K O .-.-.
ไอโกะ..
พักนี้หนูจะช่างคุยมากขึ้น และก็ชอบถามคำถามให้ทายกันเป็นประจำ แรกๆก็น่าดูขำๆน่ารัก แต่ไปนานๆป๊าชักไม่แน่ใจซะแล้วซี...
เริ่มต้นเมื่อราวสัปดาห์ก่อน ขณะที่ป๊ากำลังง่วนกับการซ่อมเฮลิคอปเตอร์อยู่ หนูก็นั่งเล่นอยู่ข้างๆ ในมือมีกิ๊บหนีบผมกับสติกเกอร์ แล้วหนูก็นึกสนุกขึ้นมา
“ป่าป๊า.. ทายซิว่าไอโกะซ่อนอะไร...”
ป๊าเงยหน้าขึ้นเห็นหนูเอามือสองข้างไขว้ไว้ข้างหลังตัวเอง โดยที่ข้างๆตัวหนูมีสติกเกอร์วางอยู่...
“ป่าป๊าว่าเป็นกิ๊บมั๊ง..”
“ถูก...”
อีกนาทีต่อมา “ป่าป๊า.. ทายซิว่าไอโกะซ่อนอะไร...”
เช่นเคยป๊าเห็นกิ๊บวางอยู่ข้างตัวหนู “ป่าป๊าว่าสติกเกอร์ใช่รึเปล่า...” “ถูก...”
“ป่าป๊า.. ทายซิว่าไอโกะซ่อนอะไร..”
ข้างๆตัวหนูไม่มีอะไรวางอยู่แล้ว.. “เอ..ป่าป๊าว่า น่าจะเป็นกิ๊บกับสติกเกอร์นะ...” “ถูก..”
แล้วหนูก็ทายอยู่อย่างนั้นอีกเป็นสิบครั้ง อย่างไม่รู้จักเบื่อ ถึงแม้ป๊าจะทายถูกเสมอก็ตาม
เย็นวันหนึ่งหม่าม๊านั่งเลี้ยงน้องอยู่หน้าบ้าน อยู่ๆหนูก็นึกสนุกขึ้นมาอีก
“หม่าม๊า.. หลับตาก่อนซิ เดี๋ยวไอโกะจะให้หม่าม๊าทายดูนะ”
พอหม่าม๊าหลับตา หนูก็วิ่งไปเด็ดใบไม้มาหนึงใบ แล้ววิ่งมาชูให้ดู
“หม่าม๊า.. ทายซิว่าไอโกะเด็ดมาจากต้นอะไร..”
หม่าม๊าลืมตาขึ้นมาเห็นเป็นใบมะละกอ.... “ใช่เด็ดมาจากต้นมะละกอรึเปล่าน้า...”
“ถูก..” แล้วหนูก็หันหลังกลับ “หม่าม๊า.. อย่ามองนะ...”
หนูกลับมาอีกครั้งพร้อมใบไม้ในมือ... “หม่าม๊า.. ทายซิว่าไอโกะเด็ดมาจากต้นอะไร..”
คราวนี้เป็นใบกะเพรา... “หม่าม๊าว่าเด็ดมาจากต้นกะเพรามั๊ง...” “ถูก....”
อีกครั้งหนึ่งขณะนั่งรถไปส่งหนูที่โรงเรียน....
ระหว่างทางไปโรงเรียนจะมีต้นไม้ที่รั้วหน้าบ้านหลังหนึ่ง ลักษณะเป็นลำต้นกลมย้อยคล้อยลงแล้วปลายงอนขึ้น คล้ายๆกับงู หม่าม๊าก็เลยบอกหนูว่าเป็นต้นไม้งู ซึ่งหนูจะคอยมองดูทุกครั้งที่รถวิ่งผ่านเวลาไปโรงเรียน
เช้าวันนั้น ป่าป๊าขับเพลินลืมชี้ให้หนูดูต้นไม้งู พอนึกขึ้นได้ก็เลยรีบบอกหนู “ไอโกะ..ป่าป๊าสงสัยว่าวันนี้เราขับผ่านต้นไม้งูไปแล้วแน่ๆเลย..”
ไอโกะเริ่มมองไปรอบๆบริเวณที่รถกำลังวิ่งอยู่.. “ป่าป๊าทายว่าเลยแล้วเหรอ... แต่ไอโกะทายว่ายังไม่เลยนะ...”
แล้วหนูก็นั่งเฝ้ามองหาต้นไม้งูอยู่พักนึง.. แต่ก็ไม่เจอซักที หนูเลยคิดคำถามขึ้นใหม่...
“ป่าป๊าว่าใครจะทายถูกนะ... ไอโกะทายว่าไอโกะทายถูก... แล้วป่าป๊าทายว่าใครทายถูกน้า....”
“?!?!?!”
เมื่อวานนี้ ตอนนั่งรถรับหนูกลับมาจากโรงเรียน
หนูนั่งเล่นชายกระโปรงตัวเองอยู่ “ป่าป๊าทายซิว่าไอโกะซ่อนนิ้วชี้ไว้ที่ไหน..”
ป๊าหันไปมอง เห็นหนูเอากระโประพันนิ้วชี้เอาไว้ “ซ่อนไว้ในกระโปรงมั๊ง..” “ถูก...”
รถวิ่งต่อไปถึงแยกอุดมสุข ท้องฟ้าเริ่มมืดครึ้ม และฝนก็เริ่มปรอยลงมาเล็กน้อย
“ป่าป๊า.. ป่าป๊าว่าที่บ้านเราฝนจะตกมั๊ยล่ะเนี่ย....”
“ป่าป๊าว่าน่าจะตกนะ...”
“ไอโกะทายว่าไม่ตกนะ.. ป่าป๊าทายว่าตกหรอ...”
“จ๊ะ..”
แต่พอหนูเห็นว่าฝนเริ่มลงเม็ดมากขึ้น...
“ไอโกะเปลี่ยน.. ไอโกะว่าฝนตก.. ป่าป๊าทายว่าฝนไม่ตกเหรอ..”
“ป่าป๊า.. ป่าป๊าทายว่าฝนไม่ตกเหรอค๊ะ....”
“อ๋อ..จ๊ะ ป่าป๊าว่าบ้านเราฝนไม่ตกหรอกมั๊ง..”
ห้านาทีต่อมา รถวิ่งมาถึงปากทางเข้าซอยบ้าน หนูก็พูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้น “ป่าป๊า..ดูซี..ฝนไม่มีตกเลย..ป่าป๊าทายถูก..ดูซี้...”
รถเลี้ยวเข้าซอย อีกสามร้อยเมตรจะถึงบ้าน... เสียงหนูก็เจื้อยแจ้วขึ้นมาอีก...
“ป่าป๊า.. ทายซิว่าข้างในบ้านเราฝนจะตกมั๊ยล่ะเนี่ย.... ไอโกะทายว่าฝนไม่ตกแน่ๆเลย.. แล้วป่าป๊าทายว่าอะไรเหรอคะ......”
“?!?!?!”
