ไอโกะ...

วันนี้เป็นวันแรกที่หนูไปโรงเรียนหนูน้อย ในชั้นอนุบาลหนึ่ง (ห้องหนูน้อยห้า)...

เป็นวันที่หนูรอคอยมาหลายวัน เพราะว่าหนูตื่นเต้นที่จะได้ใส่ชุดนักเรียนใหม่ รองเท้านักเรียนใหม่ (รองเท้าหนังสีดำแบบมาตรฐานนักเรียนหญิง แต่มีลายการ์ตูนตรงสายรัดแบบเดียวกะที่ซิลวี่และเชียร์ใส่อยู่)

หนูตื่นขึ้นมาแต่เช้า หยิบเสื้อมาเตรียมด้วยสีหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ก่อนไปอาบน้ำ และแต่งตัวรวมทั้งใส่รองเท้าเสร็จตั้งแต่หกโมงครึ่ง
หนูรอป่าป๊าอยู่ราวสิบกว่านาที ก็เลยต้องเรียกป่าป๊า.. “ป่าป๊าจ๋า... ไปโรงเรียนได้แล้วค่า....”

และวันนี้ก็เป็นวันแรกที่ป๊าได้เห็นหนูยิ้มให้คุณครูเมื่อลงจากรถเข้าประตูโรงเรียน จำได้ว่าแม้ไอโกะจะไม่ร้องไห้แล้ว แต่ก็ไม่เคยเห็นหนูยิ้มให้ครูที่มารับอย่างนี้มาก่อน และครูคนนั้นก็คือ”ครูชื่น”ของหนูนั่นเอง

ถึงเหตุผลแห่งความสุขที่หนูมีในวันนี้อาจมาจากชุดนักเรียนใหม่ที่หนูอยากใส่อยู่บ้าง... แต่จากรอยยิ้มที่หนูมีให้กะครูชื่น และหน้าตาสดใสที่มองโปรยไปทั่วโรงเรียน... ป๊าฟันธงว่าหนูเริ่มมีความสุขกับอนุบาลหนูน้อยนี้แล้วหล่ะ...

เทอมนี้หนูจะได้ขึ้นชั้นอนุบาลหนึ่ง ได้เป็นพี่ของน้อง หนูน้อยหนึ่งและหนูน้อยสองเสียที ซึ่งดูหนูออกจะภูมิใจและสัญญากับป่าป๊าไว้แล้วว่าจะช่วยดูแลน้องๆที่ร้องไห้ด้วย (เพราะหนูมีประสพการณ์มาอย่างดี)
อ้ออีกอย่างโชตดีมากที่ครูชื่นและครูเหน่ง ได้ติดตามหนูและเพื่อนๆจากหนูน้อยสอง มาที่หนูน้อยห้านี้ด้วย (ยกเว้นครูโบว์ที่ลาออกไปแล้ว)

ปกติแล้วครูชั้นเด็กเล็กจะไม่ได้ติดตามเด็กๆขึ้นชั้นอนุบาลด้วย แต่ครั้งนี้ป๊าแว่วมาว่า ครูชื่นพอใจผลงานของลูกศิษย์ห้องหนูน้อยสองมาก ที่ทำอะไรได้หลายอย่าง โดยเฉพาะการจำคำศัพท์ต่างๆมากมายกว่าสามถึงสี่สิบคำรวมทั้งชื่อเพื่อนๆทุกคนได้อย่างดีเยี่ยม ซึ่งหนูเองก็ได้เอาความสามารถนี้ มาถ่ายทอดให้ กุ๊งกะอาม่าดู จนแม้แต่อาม่าที่มักไม่กล้าชมหลานตรงๆ (กลัวคนอื่นว่าเห่อหลาน...) ยังออกปากเสียงดัง... “เฮ้ย..ไอโกะมันเก่งจัง”

ความสามารถของหนูและเพื่อนๆนี่เอง ที่อาจทำให้ครูชื่นต้องขอติดตามลูกศิษย์กลุ่มนี้ต่อไป เพื่อต่อยอดความสามารถให้เด่นชัดขึ้นไปอีก และยังได้เหน็บเอาผู้ช่วยที่มีความตั้งใจสูงอย่างครูเหน่งของหนูตามมาด้วย..

อีกเรื่องนึง... เป็นเรื่องที่ป๊าภูมิใจมากกกกก...
คือหนูเขียนจดหมายถึงป่าป๊ากะหม่าม๊า (คนละหนึ่งฉบับ)

สองสัปดาห์มานี่ หนูเริ่มเขียนหนังสือได้ดีขึ้น สวยขึ้น เลยทำให้หนูอยากเขียนหนังสือมาก และเขียนตัวอักษรทุกอย่างที่หนูเห็น ช่วงนี้หนูเขียนคำมากมาย โดยที่รู้ความหมายบ้าง ไม่รู้ความหมายบ้าง หรือถ้าหนูอยากจะเขียนคำอะไร หนูก็จะขอให้ช่วยบอกอักษรทีละตัว แล้วหนูก็เขียนจนได้ครบคำ ซึ่งในระยะหลังนี้ หนูสามารถเขียนตัวอักษรภาษาไทยได้เกือบทุกตัว อย่างสวยงาม และมีความสูงของตัวอักษะแต่ละตัวเกือบเท่ากันแล้ว

และเมื่อวานนี้เมื่อป๊ากลับมาบ้านในตอนเย็น หม่าม๊าบอกป๊าว่าไอโกะเขียนจดหมายให้แน่ะ...
แล้วหนูก็วิ่งเอามือกำก้อนขาวๆก้อนหนึ่งมาให้ป๊า... เมื่อรับมา มันก็คือกระดาษที่ถูกพับไว้อย่างเรียบร้อย(แบบเด็กๆ) ขนาดประมาณกว้างสามเซ็นต์ ยาวราวสิบเซ็นต์ ติดด้วยสก๊อตเทปใสยู่ยี่นิดหน่อย... ที่ด้านหนึ่งของก้อนกระดาษ มีตัวอักษร.ที่เขียนด้วยปากกาเมจิกลายมือหนู..เขียนว่า.. “เธียรชัย” ปรากฎอยู่

เปิดคลี่ดูด้านใน เป็นกระดาษใช้แล้วขนาดเอสี่ ในด้านที่เป็นสีขาว มีอักษรตัวโตชัดเจนสูงราวสองเซ็นต์...
“ไอโกะ
กนหนายมาบทนาอยก”
(อะไรประมาณนี้ เป็นอักษรที่หนูกำลังหัดเขียนและเขียนได้ดีพอสมควรแล้ว)

หม่าม๊าบอกว่าอาเน่เล่าให้ฟังว่า หนูเขียนขึ้นมาสองแผ่น แล้วไปถามอาเน่ว่า “ไอโกะเขียนจดหมายให้ป่าป๊าหม่าม๊า แล้วเขียนป่าป๊าหม่าม๊ายังงัยอ่ะอาเน่...”
(หมายถึงจ่าหน้าให้ป่าป๊าหม่าม๊า)
อาเน่ “ปอปลา..สละอา....”
ไอโกะ “ไม่ช่าย..... เธียรชัย กะ นราพร อ่ะอาเน่....”
แล้วอาเน่ก็บอกตัวสะกดให้หนูเขียนทีละตัวจนได้จ่าหน้า ทั้ง เธียรชัย และ นราพร สมความตั้งใจ

เนื้อหาในจดหมายสองฉบับแรกของหนูนี้ หาความหมายใดไม่ได้เลย และหนูเองก็ไม่รู้ความหมายของมันด้วยซ้ำ.....
แต่.. หนูคงไม่รู้หรอกว่าจริงๆแล้วมันมีความหมายมากเพียงใด..เพราะมันเป็นจดหมายฉบับแรกที่ลูกสาวเขียนถึงเรา ในวัยสามขวบครึ่ง... เอาเป็นว่าเมื่อหนูโตขึ้นแล้วป๊าจะเอาให้หนูดูก็แล้วกันนะจ๊ะ.... แต่คงได้ดูแค่จดหมายที่หนูเขียนให้หม่าม๊าเท่านั้น เพราะจดหมายที่เขียนให้ป๊า ป๊าวางไว้บนโต๊ะ วันนี้หายไปแล้ว สงสัยจี่จี๊โชวคงคิดว่าเป็นเศษกระดาษ เลยทิ้งไปเสียแล้ว แล้วก็คุยกันไม่รู้เรื่องเสียด้วย

เย็นวันนี้ พอป๊าพบว่าจดหมายนั้นหายไปแล้ว ป๊าก็เลยบอกกับหนูว่า
“ไอโกะ... จดหมายที่ไอโกะเขียนให้ป๊า มันหายไปไหนไม่รู้ ...ไอโกะเขียนให้ป๊าใหม่ได้ไม๊คะ...”
ไอโกะ.. “ป่าป๊า ไอโกะเขียนให้ป่าป๊าไปอันนึงแล้ว ป่าป๊าทำหาย ไอโกะก็ไม่เขียนให้ใหม่แล้วค่ะ..”
ป่าป๊า... “ไอโกะจะไม่เขียนให้ป่าป๊าจริงๆเหรอ...”
ไอโกะ.. “ค่ะ...”
แต่วววว... เออโดนย้อนเข้าให้แล้วสิเรา... #?%$#&.... โส..น้า..น่า..

แก้ไข... จดหมายที่หนูเขียนให้ป๊า หาเจอแล้ว ปรากฏว่า หม่าม๊าเป็นคนเอาไปเก็ยไว้ในตู้ แล้วกลับลืมซะเอง...

prev // next