.-.-. A I - K O .-.-.
ไม่ได้เคยคิดจะเขียนบันทึกอะไรเลย แม้แต่ของตัวเอง แต่ก็ถูกม่ะม๊าของไอโกะรบเร้าอยู่บ่อยๆ จนกระทั่งเช้านี้ม่ะม๊าได้เมลล์ลิ๊งมาให้ ได้อ่านที่ม่ะม๊าเขียนถึงหนูแล้ว ก็คันไม้คันมืออยู่เหมือนกัน และป๊าว่ากว่าจะมาเป็นไอโกะ1ขวบเนี่ยะ ยังมีเรื่องราวของหนูที่น่าจดจำอีกมากมายเลยนะ เอาเป็นว่าป๊ะจะลองช่วยม๊าเขาบันทึกความทรงจำไว้ให้หนูบ้างเป็นครั้งคราว ก็แล้วกันนะ..
เอาเรื่องความสามารถของหนูก่อนละกัน...
ปกติวันทำงานเวลากลางวัน หนูมักจะใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับอาเน่ เพราะคนอื่นๆมีงานทำกันหมด และอาเน่ก็เป็นคนมีความอดทนสูง อาเน่จะค่อยๆสอนหนูให้หัดทำอะไรๆทีละอย่างสองอย่าง เช่น ยกมือขึ้น , ชี้ , ธุจ้า , บ๊ายบาย ,ยิ้ม ,หอมแก้ม และอีกหลายๆอย่าง...
ครั้นพอมีใครกลับมาถึงบ้าน อาเน่ก็จะอวดการแสดงของหนูทันที เช่น
“ป๊ากลับมาแล้ว.. ไหนใครน่ารักยกมือขึ้น” ไอโกะก็ยกมือขึ้นพร้อมเอียงหัวแนบแขนอย่างภูมิใจเชียว..
“คนไหนป่ะป๊า ชี้ซิ..” ไอโกะก็ยกมือชี้มาที่ป๊าด้วยนิ้วชี้ที่งอนเป็นรูปรอยยิ้ม พร้อมเอียงหัวแนบแขนอีกเช่นเคย..
“แล้วคนไหนไอโกะ..” ไอโกะก็ หันปลายนี้ชี้พร้อมกำปั้น มาตบที่อกตัวเอง..
หัวใจป๊าพองโตขึ้นมาทันที โอ้โฮ ไอโกะช่างเก่งอะไรอย่างนี้
[....(สมัยก่อนป๊ามักจะนั่งฟังเพื่อนๆที่มีลูก เล่าถึงความสามารถของลูกตัวเอง ว่าทำอย่างโน้นได้อย่างนี้ได้... ซึ่งป๊ามักจะคิดในใจ ไอ้นี่มันเห่อลูกจริงๆนะ แหม..เด็กมันก็มีพัฒนาการไปตามวัยเหมือนเด็กส่วนใหญ่ละวะ....)
แต่เห็นไอโกะแล้ว ป๊าว่าไอโกะแตกต่างจริงๆนะ... ป๊าว่าไอโกะเก่งกว่าเด็กคนอื่นเยอะเลยว่ะ... (ยืนยันว่าไม่ได้เห่อจริงๆ)....]ทีนี้พอคนอื่นๆกลับมาถึงบ้าน อาเน่ก็จะถามหนูอย่างนี้เหมือนๆกัน หนูก็แสดงให้ทุกๆคนดูได้อย่างน่ารักอีกทุกครั้งเช่นกัน
และหลังจากนั้นทุกๆคนก็จะมาคอยถามกะไอโกะอย่างนี้ เพื่อให้หนูแสดงให้ดูอย่างมิรู้เบื่อเลย
แต่ทุกคนก็ลืมคิดไปว่าที่ไม่เบื่อน่ะผู้ใหญ่ แต่สำหรับไอโกะนั้น ไม่มีใครรู้
จนกระทั่งเวลาผ่านไปราวสองเดือน เวลามีใครมาบอก “หอมหน่อยซิไอโกะ” ไอโกะก็จะไม่ทำหรือเบือนหน้าหนี ทุกคนก็จะบอกไอโกะไม่เก่งเลย... แม้กระทั่งม่ะม๊าเองก็กระเซ้าเล่นบ่อยๆว่า “สงสัยไอโกะ ชิพเสียล่ะมั๊ง..”
มาเมื่อสัปดาห์ก่อน ป๊าเล่นกะไอโกะอยู่ ก็ลองถามว่า
“ไหนกูโจ้..” ไอโกะทำหน้าไร้อารมณ์และชี้มาที่ตัวเอง
“ไหนป่ะป๊า..” ไอโกะก็ชี้มาที่ตัวเองด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เช่นเคย ..
“ไหนไอโกะ..” ไอโกะทำหน้าคล้ายสงสัย แต่ก็ยังคงชี้มาที่ตัวเองอีกนั่นแหละ..
เอ..ชักสงสัยเหมือนม่ะม๊าว่าซะแล้ว เลยลองถามอีกครั้ง
“ไอโกะ ไหนไอ้จู๋..”
(ขออภัยที่เอ่ยคำไม่สุภาพ (คงไม่มีการเซ็นเซอร์นะ) แต่บังเอิญว่า “ไอ้จู๋” เนี่ยะ เป็นชื่อหมาพันธุ์เล็ก สูงประมาณครึ่งแข้ง ตัวผู้ วัยฉะกัน (คือมันพยายามฉะกะหมาตัวอื่นตลอด) เข้าใจว่าเป็นพันธุ์แจ๊กรัสเซลหรืออะไรทำนองนี้ สุนัขตัวโปรดของ “อาสุกแต๊ด”)
ปรากฏว่า ไอโกะ ไม่ลังเลเลยที่จะชี้ไปที่ “ไอ้จู๋” ที่นอนหมอบอยู่หลังเคาน์เตอร์ครัว
ทำให้ป๊าเริ่มเข้าใจ ว่าหนูคงจะเบื่อและสงสัยว่าทำไมผู้ใหญ่ถึงคอยถามอยู่อย่างนี้ ก็รู้ๆกันอยู่ โน่นอาเน่ นั่นม่ะม๊า นี่กูโจ้ กูเจิน สุกแต๊ด อาบี ป้าจิน ไอ้จู๋ นังวงแหวน ไอ้พันศักดิ์ ไอ้บัว แล้วก็นังชมพู แล้วมาถามหนูทำไมทุกวันๆ
เออ ม่ะม๊า ชิพไอโกะไม่ได้เสียหรอกนะ ถ้าเสียก็ชิพเราเองแหละ เราควรจะหาอะไรใหม่ๆที่ท้าทายความสามารถมาให้ไอโกะได้ลองเรื่อยๆ จะดีกว่านะ ใช่ไม๊ไอโกะ..
“ไหน...ยิ้มให้ป๊าหน่อยซิ.......” ??!?##!
