ไอโกะ...

ไดอารี่เดือนนี้เกิดจากแรงกระตุ้นของป้าปุ๊กแท้ๆ เชียว เพราะถ้าแม่ไม่ได้รับแรงผลักดันสารพัดในเกสท์บุ๊ก คงจะสลัดความขี้เกียจไม่ออกหรอก อี๊นิจอุตส่าห์มาขัดตาทัพให้ แม่ก็หวังว่าจะให้อี๊นิจมาเขียนบ่อยๆ แต่พักนี้อี๊นิจก็ไม่ค่อยได้เจอหนู ก็คงจะไม่มีข้อมูลมาเขียนให้ ประกอบกับอี๊นิจไปรับจ๊อบเป็นหน้าม้าหนังเรื่องโหมโรงอีก ยิ่งไม่ว่างใหญ่เลย

จริงๆ แล้ว พอดูหนังเรื่องนี้จบ แม่ก็อยากให้หนูได้มีโอกาสซึมซับเรื่องดนตรีไว้เยอะๆ ตั้งแต่เล็กๆ เหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะยากอยู่สักหน่อย เพราะแม่ก็ไม่ใช่คนที่ฝักใฝ่เรื่องนี้สักเท่าไร หวังว่าโตขึ้นหนูจะรู้จักขวนขวายเองก็แล้วกันนะ

เข้าเรื่องดีกว่า เมื่อกลางเดือนที่ผ่านมา ปาป๊าพาหนู แม่ อาเน่และกูโจ้ไปเที่ยวกระบี่มา ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่หนูขึ้นเครื่องบิน (ไม่นับตอนหนูอยู่ในท้องที่แม่ไปเที่ยวเช็คกับอาม่า กุ๊ง และอี๊นิจมา) แม่และปาป๊าเข้าข้างหนูตามเคยว่า หนูเป็นเด็กใช้ได้ทีเดียว เพราะหนูไม่ร้องงอแงเสียงดังบนเครื่องบินเลย ไม่ได้สร้างความรำคาญให้ใคร เวลาที่แม่พาหนูไปหาหมอเพื่อฉีดวัคซีน คุณหมอก็จะบอกว่าท่าทางหนูเป็นเด็กที่ค่อนข้างนิ่ง แม่ก็ไม่ค่อยเชื่อนัก แต่พอมาคิดดูดีๆ แม่ก็ชักจะคล้อยตามคุณหมอแล้วล่ะ

เพราะเวลาที่หนูไปไหนๆ เวลาเจอคนแปลกหน้า หนูก็จะไม่ได้ร่าเริง ยิ้มแย้มกับเขาไปทั่ว แต่จะนิ่งๆ แล้วก็มองอยู่ห่างๆ แบบระแวดระวัง ถ้าใครพยายามเข้ามาเล่นด้วยแบบจู่โจม หนูก็จะร้องลั่นเลย แต่ถ้ายืนห่างๆ สักพัก แล้วค่อยๆ เข้ามา หนูก็จะรู้สึกดีขึ้น ยอมยิ้มหวานให้และสวัสดี

ไปกระบี่คราวนี้ ที่แม่รู้สึกภูมิใจมาก ก็คือ เราไปเที่ยวกันแบบทรหดมาก นั่ง speed boat กระแทกซะจนสะบักสะบอม สองวันเต็มๆ ที่อยู่กลางทะเล แวะเกาะโน้น เกาะนี้ พายเรือคายัคตอนเที่ยงวัน หนูก็ไปด้วยตลอด จากที่ผอมดำอยู่แล้ว ก็ยิ่งฟื้นไม่ขึ้นเลย ปาป๊าบอกว่าไว้หนูโตๆ แล้วค่อยใช้ไว้ท์เทนนิ่งเอา แต่แม่ว่าคงจะไม่ได้ผลหรอก แต่ก็ช่างมันเถอะ ถึงจะผอมดำ (และหัวล้าน) แต่หนูแข็งแรง (และมีคิ้วสวย) แม่ก็ปลื้มแล้ว...

เดี๋ยวปาป๊าว่างจะให้ปาป๊ามาเล่าเรื่องไปเที่ยวให้ละเอียดกว่านี้ดีกว่านะ

prev // next