.-.-. A I - K O .-.-.
ไอโกะ...
แม่บอกให้ปาป๊าช่วยเขียนเรื่องไปเที่ยวกระบี่ แต่ปาป๊าไม่ยอมเขียน แม่เลยคิดว่าแม่เขียนเรื่องอื่นแทนดีกว่า
ตอนนี้หนูอายุหนึ่งปีกับอีกสี่เดือนแล้ว น้ำหนักประมาณ เก้าโลแปดขีด ส่วนสูงประมาณ เจ็ดสิบกว่า ซ.ม. ยังพูดไม่ได้ แต่เรียก ป๊ะ มะ ได้แล้ว คนแรกในบ้านที่หนูเรียกได้ก็คือ อาบี ตอนแรกหนู ออกเสียงได้แค่ บี เฉยๆ (แต่เสียงจริงๆ มันจะออกเป็น บี้ มากกว่า) แต่เมื่อไม่กี่อาทิตย์มานี้หนูเรียก อาบี ได้แล้ว ตอนแรกที่ใครๆ สอนให้เรียก อาบี หนูก็จะพูดว่า บีอา บีอา สักพักถึงจะเป็น อาบี (อาาาา....บี้) แม่คิดว่าคำว่า อาบี เป็นคำที่หนูมั่นใจที่จะพูดมาก เวลาที่ใครๆ สอนให้เรียกคนอื่นๆ แต่หนูพูดไม่ชัด หนูก็จะเถียงด้วยคำว่า อาบี ทุกครั้ง ตัวอย่างเช่น
คนสอน : ไหนไอโกะเรียกกูโจ้ซิ
ไอโกะ : โอ้
คนสอน : กูโจ้ ไม่ใช่ โอ้
ไอโกะ : โอ้
คนสอน : กูโจ้
ไอโกะ : โอ้
คนสอน : กูโจ้
ไอโกะ : อาาา บี้
คนสอน : กูโจ้
ไอโกะ : อาาา บี้
คนสอน : กูโจ้
ไอโกะ : อาาา บี้... อาาา บี้
แม่ไม่รู้ว่าเด็กคนอื่นที่อยู่ในวัยเดียวกับหนูเค้าทำอะไรกันได้บ้าง แต่สิ่งที่หนูทำได้ตอนนี้ มีหลายอย่างเหมือนกัน เรื่องที่ทำให้คนในบ้านเอ็นดูมาก ได้แก่
-หนูชอบแจกหอมให้ทุกคน แม่จะชอบให้หนูหอมแก้ม แล้วเวลาที่หนูหอมแก้มแม่เสร็จแล้ว หนูก็จะชี้ไปที่คนอื่นๆ แล้วเรียกให้มารับหอมจากหนูทีละคน จนครบ
-เวลาที่อาเน่ทำกับข้าวอยู่ในครัวนอกบ้าน แล้วไม่ได้ใส่รองเท้า หนูจะเอารองเท้าไปให้อาเน่ใส่
-หนูเก็บถุงเท้าให้ทุกคน เวลาที่ใครกลับมาถึงบ้าน ก็จะถอดถุงเท้า หนูก็จะเอาไปเก็บให้ที่ถังผ้า เวลาที่มีคนชม หนูก็จะตบมือให้ตัวเองด้วย
นอกจากเรื่องที่ทำให้คนเอ็นดูแล้ว หนูก็มีเรื่องที่ทำให้แม่และปาป๊าหงุดหงิดเหมือนกัน แม่คิดว่าส่วนหนึ่งเป็นเพราะหนูยังเล็กและพูดไม่ได้ เวลาที่หนูอยากได้อะไรแล้วไม่ได้ หนูก็จะร้องโวยวายเสียงดัง น้ำตาไหลพราก ตอนแรกก็ร้องอย่างเดียว แต่พักนี้หนูเริ่มกระทืบเท้าด้วยแล้ว ซึ่งเป็นอาการที่อี๊นิจไม่ชอบมาก อี๊นิจเรียกเด็กประเภทนี้ว่าพ่อแม่ไม่สั่งสอน
เท่าที่แม่สังเกตดู เวลาที่หนูถูกขัดใจ (ตัวอย่างเช่น หนูชอบแย่งแก้วน้ำไปถือเอง แล้วก็เอาไปเทๆ เล่น จนตัวเองและบ้านเปียกไปหมด) ท่าทางหนูจะเสียใจมาก ถ้ามีคนพยายามพูดให้หนูเงียบ หนูจะยิ่งร้องดังมาก วิธีแก้ที่แม่คิดว่าเข้าท่ากว่า คือ พาหนูไปสงบสติอารมณ์ที่อื่น ดูดอกไม้ ดูจิ้งจก แล้วหนูก็จะลืมไปว่าเมื่อกี้ร้องทำไม
ความจริงแล้ว แม่ก็ไม่คิดว่าหนูเป็นเด็กดื้อเท่าไหร่หรอก เพราะพักหลังๆ ที่แม่พาหนูไปตามห้าง แล้วหนูอยากได้อะไรที่มีสีสันล่อตาล่อใจวางอยู่เต็มไปหมดนั้น พอแม่บอกว่าไม่ใช่ของเรา หยิบไม่ได้ หนูก็จะโบกมือ ไม่ได้ ไม่ได้ แล้วก็ไม่ร้องไห้งอแง
หนูชอบดอกไม้มาก แม่คิดว่าเป็นเพราะป้าจินชอบเก็บดอกไม้ให้หนูเล่นบ่อยๆ บ้านเรามีดอกไม้หลายอย่าง ทั้งที่ปลูกเองในบ้าน แล้วก็ดอกหญ้าริมถนนนอกบ้าน ตอนแรกๆ หนูก็จะเด็ดดอกไม้ทุกชนิดที่เจอ แต่ตอนหลังหนูจะเด็ดได้เฉพาะที่ได้รับอนุญาตเท่านั้น สาเหตุก็มาจากที่ครั้งนึงไอโกะไปเด็ดดอกบานชื่น ซึ่งเพิ่งออกดอกใหม่ๆ แล้วมันมีอยู่แค่ดอกเดียว อาบีก็เลยห้ามไม่ให้หนูเด็ดอีก ทุกคนก็จะพูดบ่อยๆ ว่า เด็ดไม่ได้ ทุกครั้งที่หนูเดินผ่านดอกบานชื่น หนูก็จะพูดว่า บี้ แล้วก็โบกมือให้รู้ว่า ไม่ได้ ไม่ได้
แต่มีอยู่วันนึงที่แม่พาหนูไปนั่งเล่นข้างๆ บ้าน แม่ก็ให้หนูดมดอกบานชื่นของอาบี แล้วแม่ก็บอกหนูว่า ดมได้แต่ห้ามเด็ดนะ หนูก็เข้าใจ แต่บังเอิญว่ามันมีหลายดอก หนูก็อยากจะดมทุกดอก ดอกไหนที่อยู่ไกล หนูก็เลยเอื้อมมือไปจับจะเอามาดม แต่ว่าหนูไม่รู้จักควบคุมแรงของตัวเอง หนูดึงมันแรงไปจนดอกไม้หลุดติดมือมา ท่าทางหนูตกใจมาก ก้าวถอยหลังแล้วทำหน้าตื่นๆ ดูตลกมาก มันคงทำให้หนูรู้สึกผิดนั่นเอง
