ไอโกะ...

วันนี้หนูเป็นแม่สายบัว แต่งตัวเก้อตั้งสองหนแน่ะ จริงๆ แล้ววันนี้หนูไม่มีโปรแกรมที่จะได้ไปไหนหรอก เพราะแม่ตั้งใจจะไปเอารถที่แม่กลองมาใช้ที่ร้านฟิล์ม แต่อาม่าโทรมาบอกว่ารถยังไม่เสร็จ อย่าเพิ่งมาเอา แต่แม่นัดอี๊นิจไว้แล้ว พอดีรถอี๊นิจโดนชน (อีกแล้ว) ก็เลยว่าจะเอารถอี๊นิจไปให้ช่างที่อู่เจ้าประจำดู แม่ก็เลยจะพาหนูไปด้วย แต่งตัวเสียสวย ก็พอดีคิ้วใหญ่โทรมาบอกว่ารถได้แล้ว แม่ก็เลยแอบไปแม่กลองกับอี๊นิจสองคน หนูก็เลยแต่งตัวเก้อครั้งที่หนึ่ง พอตอนบ่ายปาป๊ากลับมาจากธุระข้างนอก อาเน่ก็เลยออกไปซื้อของที่โลตัส หนูอยากไปด้วยแต่ไม่ได้ไป อยู่กับปาป๊าสองคน ทำหน้าเศร้าๆ ปาป๊าสงสารก็เลยตั้งใจว่าจะพาไปสวนหลวงร.9 แทน แต่งตัวให้เรียบร้อย ปาป๊าเล่าให้ฟังว่าเถียงกับหนูตั้งนานว่าจะให้ใส่หมวกใบไหน ถึงจะได้ไปเที่ยว ปาป๊าจะให้ใส่สีขาว หนูก็ชี้จะเอาสีฟ้า ปาป๊าก็บอกว่าต้องสีขาวถึงจะพาไป หนูก็ร้อง อื๊อ แล้วก็ชี้หมวกสีฟ้าอีก ปาป๊าก็ย้ำว่าสีขาว ไม่งั้นไม่ต้องไป หนูก็มองหน้าป๊าแล้วชี้หมวกสีฟ้าอีก ทำอยู่สองสามครั้งจนแน่ใจว่าป๊าพูดจริง สุดท้ายป๊าเลยถามว่าตกลงใบไหน คราวนี้หนูเลยหยิบสีขาวขึ้นมาใส่ จะได้ไปอยู่แล้ว ก็ปรากฏว่าแม่เอากุญแจรถติดไปด้วย แล้วบังเอิญว่าคาร์ซีทของหนูอยู่ในรถแม่ ป๊าก็เลยพาหนูไปไม่ได้ แต่งตัวเก้อรอบสอง น่าสงสารจัง

จนตอนเย็นแม่กลับมาบ้าน ระหว่างทางใกล้จะถึงบ้าน แม่เห็นว่าเขาจัดงานวัดกันมีชิงช้าสวรรค์ ม้าหมุน รถบัมพ์ แม่ก็เลยชวนป๊าว่าพาหนูไปเที่ยวงานวัดกันดีกว่า พอได้ขึ้นรถคราวนี้ หนูดีใจมาก รีบโบกมือบ๊ายบายป้าจินใหญ่เลย พอถึงที่งาน แม่ก็อยากพาหนูไปขึ้นชิงช้าสวรรค์ ป๊าก็บอกว่าไม่เอามันอันตราย หาว่าแม่น่ะไม่รู้หรอกว่าเขาประกอบกันยังไง มันไม่แข็งแรงหรอก แม่รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เพราะคิดว่าตอนแม่เล็กๆ ได้ขึ้นชิงช้าสวรรค์ มันรู้สึกสนุกดี ป๊าเลยพาหนูไปนั่งม้าหมุน แต่ม้าหมุนอันนี้ มันไม่เหมือนที่แม่เคยเห็น เค้าเอาตุ๊กตาม้าพลาสติกที่ทำให้เด็กขี่เล่นตามบ้านมาทำโครงเหล็กประกอบเป็นคอกกันตก แล้วก็แขวนไว้เป็นตัวๆ รอบวงกลมซึ่งเป็นโครงหลังคาคล้ายๆ ร่มคันใหญ่ เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 3 ม. ได้มั้ง ดูไม่อันตราย แต่แม่ก็รู้สึกว่ามันหมุนเร็วเหมือนกัน ค่าเล่น ครั้งละ 10 บาท (สองเพลง) ตอนแรกหนูไม่ยอมนั่ง ท่าทางกลัวมาก เกาะป๊าไว้แน่นเลย จะวางลงก็ไม่ยอม จนต้องอุ้มหนูไว้ ยืนดูคนอื่นเค้าเล่น สักพักก็มีเด็กคนอื่นมาใหม่ๆ เค้าก็ขึ้นไปนั่งหมุนกันใหญ่ หนูเห็นแล้วก็เลยอยากเล่นบ้าง คราวนี้พอจับหนูนั่งบนม้าหมุน หนูก็ยินยอมอย่างดี เจ้าของเค้าเปิดเพลงจ๊ะทิงจา ที่หนูไม่ได้ฟังนานแล้ว แต่คงยังจำได้อยู่ หนูเลยสนใจมาก มองที่มาของเสียงใหญ่เลย ม้าหมุนทั้งหมดน่าจะมีประมาณ 10-12 ตัว มีเด็กนั่งอยู่สัก 5-6 คน แม่กะป๊ามองดูแล้วก็ขำ เพราะเด็กแต่ละคน (รวมทั้งหนูด้วย) ทำหน้านิ่งๆ เหมือนไร้ความรู้สึก มีคนนึงทำเหมือนจะหลับด้วย แต่ก็ไม่มีใครร้องจะลงซักคน แม่ก็เลยไม่รู้ว่าชอบกันหรือเปล่า ตอนแรกแม่ก็บอกป๊าว่า เนี่ยถ้าเราแกล้งเดินหนีไป หนูต้องร้องแน่เลย ป๊าก็บอกว่า ไม่ได้หรอก เดี๋ยวหนูจะกลัว วันหลังจะไม่กล้าอีก นั่งได้สัก 10 นาที แม่คิดว่าน่าจะพอแล้ว ก็เลยบอกให้เค้าหยุดเอาหนูลง แต่หนูร้องใหญ่เลย ไม่ยอมลง แม่กับป๊าเลยแกล้งบอกว่างั้นไปแล้วนะ ทิ้งให้หนูอยู่คนเดียว คิดว่าหนูจะร้องตามและยอมลง แต่กลายเป็นว่าหนูยิ้มแล้วโบกมือบ๊ายบายให้อีกตะหาก ป๊าเลยให้นั่งต่ออีกรอบหนึ่ง แม่เลยเดินไปดูของที่อื่น ซื้อของเสร็จกลับมา เหลือหนูนั่งอยู่คนเดียว ป๊าบอกว่า ดูสิ เด็กคนอื่นเค้าเลิกเล่นกันไปหมดแล้ว เหลือไอโกะเล่นอยู่คนเดียวเลย คราวนี้เลยต้องหลอกว่าพาไปดูของเล่นอย่างอื่น ถึงยอมลงและไม่ร้อง

ป๊าเห็นหนูชอบเลยเปลี่ยนใจกระทันหัน ชวนแม่พาหนูไปนั่งชิงช้าสวรรค์ต่อ แม่เลยถามว่า อ้าว แล้วมันไม่อันตรายเหรอ ป๊าหัวเราะแล้วบอกว่า ลองดูไง แม่นึกๆ แล้วก็ขำว่า หลายๆ ครั้งที่ป๊ามักจะบอกแม่อยู่เรื่อยว่ามีแต่คนตามใจหนู เดี๋ยวจะกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเอง แต่ป๊าเองก็เผลอตามใจหนู (แบบไม่รู้ตัว) อยู่บ่อยๆ แม่คิดว่าธรรมชาติของเด็กๆ ไม่ว่าใครก็ตาม ถ้าได้อยู่ใกล้ชิด แล้วเห็นท่าทางไร้เดียงสาเหล่านั้น มักทำให้ผู้ใหญ่หลายๆ คน เผลอตัวเผลอตามใจได้ง่ายๆ เหมือนกัน แต่แม่ก็หวังว่าหนูจะโตขึ้นเป็นเด็กดี ไม่ถูกตามใจจนเสียคนหรอกนะ

prev // next