เมื่อสองอาทิตย์ที่แล้วเราไปเยี่ยมน้องคนใหม่ที่เพิ่งเกิดของกู๋บุญเลิศกัน กู๋บุญเลิศเลยบอกว่าที่โรงเรียนของพี่น้ำ (อนุบาลหนูน้อย) จะมีเดย์แคมป์ ให้ลองพาหนูไปดู แม่เพิ่งจะรู้เหมือนกันว่าพี่ฟ้าก็ไปอยู่ชั้นเนอสเซอรี่ที่หนูน้อยตั้งแต่สองขวบกว่า แม่ของพี่น้ำกับพี่ฟ้าบอกว่าไปแล้วดีมาก ทั้งสองคนรู้จักช่วยเหลือตัวเอง กินข้าวเอง เปลี่ยนเสื้อผ้าเองได้ แม่เลยคิดว่าน่าจะลองไปดูก่อน เผื่อปีหน้าจะได้ให้หนูไปบ้าง จะได้ให้ครูเขาช่วยจัดระเบียบหนู อี๊นิจจะได้เลิกบ่นเสียที วันที่พาหนูไป เราออกจากบ้านตั้งแต่เจ็ดโมง ถึงโรงเรียนแปดโมง รถติดเหมือนกัน จริงๆ ก็ไม่ไกลมาก แม่ว่าถ้าเราจะไปเรียนจริง คงต้องออกจากบ้านก่อนเจ็ดโมงนิดหน่อย รถถึงจะไม่ค่อยติดมาก

พอไปถึงโรงเรียน ได้คุยกับครูเดียร์ แม่กับป๊าบอกว่าจะมาดูโรงเรียนให้หนู ครูเดียร์หัวเราะ สงสัยหนูจะดูเล็กไปหน่อยมั้ง แต่พอคุยไปคุยมา พอรู้ว่าเดือนหน้าหนูจะครบขวบครึ่งพอดี คุณครูก็เลยบอกว่ามาได้เลย เพราะชั้นเนอสเซอรี่ที่นี่รับเด็กตั้งแต่ขวบครึ่งถึงสองขวบกว่า แม่กับป๊าพาหนูไปดูเด็กๆ ที่มาเดย์แคมป์เล่นกิจกรรมกัน ท่าทางหนูสนใจมาก พาไปสนามเด็กเล่น หนูก็ชอบ คุณครูก็เล่าให้ฟังว่า เด็กมาเรียนสักพักก็จะพอช่วยเหลือตัวเองได้ จะมีสมาธิมากขึ้น รู้จักทำตามคำสั่งง่ายๆ แม่กับป๊าฟังแล้วก็เคลิ้ม ตกลงใจว่าเริ่มเลยก็ดีเหมือนกัน แต่ก็ตกใจนิดหน่อย เพราะรู้สึกว่าเร็วเหมือนกัน คุณครูให้ใบสมัครไปกรอกที่บ้าน แล้วอีกสองสามวันให้มาชำระเงินค่าแรกเข้า 9,500 บาท ค่าเทอม 27,000 ให้มาชำระวันปฐมนิเทศน์

ระหว่างทางกลับบ้าน แม่กับป๊าก็ปรึกษากัน แม่คิดว่าน่าจะให้หนูลองไปดูเหมือนกัน แต่ในใจก็ไม่แน่ใจว่ามันเร็วไปหรือเปล่า แม่เล่าให้อาม่าฟัง อาม่าไม่เห็นด้วยเลย บอกว่าเร็วไป บอกให้ปล่อยหนูไปตามธรรมชาติ อย่าไปเร่งรัด ส่วนอาเน่ก็ยังไงก็ได้ แล้วแต่ป๊าจะตัดสินใจอยู่แล้ว แม่ยังลังเล เลยชวนป๊าไปดูโรงเรียนปัญโญทัย ที่แม่เคยอ่านเจอในหนังสือ แม่คิดว่าโรงเรียนนี้ก็ดีเหมือนกัน ที่นี่เค้ารับเด็กสามขวบครึ่ง แม่เลยถามคุณครูเรื่องให้เด็กไปโรงเรียนตั้งแต่ขวบกว่า คุณครูเค้าก็ไม่เห็นด้วย และอธิบายให้ฟังว่า เด็กช่วงสามสี่ปีแรกควรจะอยู่กับครอบครัว ควรที่จะได้รับความรับความอบอุ่นให้เต็มที่ และเด็กในวัยนี้ก็ยังไม่ต้องการมีปฏิสัมพันธ์กับเด็กอื่นๆ อาจจะสนใจกันบ้าง แต่ก็ยังไม่รู้จักเล่นด้วยกันอยู่ดี คุณครูพูดถึงข้อเสียหลายอย่าง แม่มาคิดๆ ดู ก็รู้สึกว่าจริง ส่วนป๊าคิดว่าคุณครูมองโลกในแง่ร้ายเกินไปหน่อย แต่ก็ให้แม่เป็นคนตัดสินใจ สุดท้ายแม่ก็เลยคิดว่าหนูอยู่ที่บ้านน่าจะมีความสุขมากว่า แม่คิดว่าถ้าหนูต้องออกจากบ้านตั้งแต่เช้าทุกวัน ไม่มีเวลาไปเดินเล่นตอนเช้ากับป้าจิน ไม่มีเวลากินน้ำผักกับกูโจ้ แล้วต้องไปนั่งรอรถติดบนถนนทุกวันในวัยนี้ แม่ว่าหนูจะช่วยเหลือตัวเองได้ช้าไปบ้าง ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ

prev // next