ไอโกะ...

วันนี้ป๊าไม่สบายเป็นไข้ หนาวสั่นตั้งแต่เมื่อคืน แม่เลยพาป๊าไปหาหมอที่รพ.พระราม 9 ดีว่าวันนี้เป็นวันหยุด สมาชิกทุกคนในบ้านของเราเลยอยู่ครบ ทำให้หนูไม่เหงา เท่าที่แม่สังเกต วันไหนที่เป็นวันหยุดแล้วมีคนอยู่กันเยอะๆ หนูมักจะนอนกลางวันแค่ครั้งเดียว เพราะห่วงจะเล่นกับทุกๆคน แต่ถ้าวันธรรมดา หนูก็จะถูกอาเน่กับป้าจินช่วยกันกล่อมให้นอนวันละ 2 หน

ตอนเย็นแม่พาหนูไปขี่จักรยานหน้าบ้าน แล้วก็ไปหาจักจั่นที่มันลอกคราบไว้ตามต้นไม้ริมทางกันอีก เพราะวันก่อนเราไปเจอโดยบังเอิญ เจอตัวเป็นๆ ด้วย แต่เป็นตัวเมีย มันเลยไม่ร้อง วันนี้เราเจอคราบมันอีกตั้งหลายตัว ตอนเล็กๆ แม่กับอี๊นิจก็ชอบไปจับจักจั่นมาเล่นกัน เลยทำให้แม่นึกถึงตอนเป็นเด็กๆ แม่ดีใจที่บ้านเรายังมีจักจั่นให้หนูดู แม่ลองจับคราบมันมาให้หนูตัวหนึ่ง ถามหนูว่าเอามั้ย หนูรีบถอยแล้วบอกว่า “ม่ะ..อาว” แม่บอกว่าทำไม หนูบอกว่า “กัว”

ปาป๊าไม่เข้าใจ

เมื่อวานป๊าเล่าให้ฟังว่าตอนที่หนูอยู่กับป๊า หนูหยิบผ้าอ้อมมาจับมุมสองด้านเขย่าๆ แล้วก็พูดอะไรกับป๊าสักอย่าง ป๊าบอกว่า “โย่ๆ” หรืออะไรนี่แหละ ป๊าก็ไม่เข้าใจว่าหนูจะให้ป๊าทำอะไร ป๊าก็พยายามถามว่าหนูจะเอาอะไร หนูก็เขย่าๆ ผ้าอ้อม แล้วก็พูดเหมือนเดิม ป๊าก็ไม่เข้าใจอยู่ดี จนหนูเริ่มหงุดหงิด โมโห หน้านิ่วคิ้วขมวด พอดีหนูได้ยินเสียงป้าจิน เลยรีบเดินไปหา แล้วก็บอกป้าจิน ป้าจินเลยเอาผ้ามาผูกเอวให้หนูเป็นผ้าถุง พอได้ดังใจแล้ว หนูเลยเดินกลับมายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ให้ป๊า ป๊าเลยเตือนแม่ว่าวันหลังถ้าหนูเอาผ้าอ้อมมาทำท่าแบบนี้ แล้วฟังไม่รู้เรื่อง ก็ให้เข้าใจซะว่า หนูต้องการให้มัดเป็นผ้าถุงให้ วันนี้ป้าจินก็มัดผ้าถุงให้หนูอีก แม่ชี้ผ้าที่มัดแล้วถามว่านี่อะไร หนูตอบว่า “เม็ง”

ปล.หนูคงไม่รู้หรอกว่าไอ้ที่หนูพูดออกมาน่ะ มีแต่ป้าจินคนเดียวที่เข้าใจ แล้วก็ที่ป้าจินพูด ก็มีแต่หนูคนเดียวที่เข้าใจเหมือนกัน

prev // next