ไอโกะ...

เมื่อคืนนี้หนูทำตัวไม่น่ารักเลย อี๊นิจจะต้องหงุดหงิดแหงๆ ถ้ารู้ว่าหนูเป็นแบบนี้ แม่ว่าพอหนูโตขึ้นแล้วได้อ่านเรื่องนี้ หนูคงจะไม่เชื่อว่าหนูทำอะไรแย่ๆ ยังงั้นได้ แม่ก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกัน เพราะแม่คิดว่าหนูยังเล็กมาก ไม่น่าจะทำตัวร้ายกาจกับแม่ได้แล้ว แม่ไม่รู้ว่าหนูคิดอะไรเวลาที่แม่พูดแล้วหนูไม่เชื่อ บางทีแม่ก็คิดว่าเราพอจะเข้าใจกันบ้างแล้ว แต่บางทีก็เหมือนไม่เข้าใจกันเลย

จริงๆ แล้วแม่ควรจะปิดมือถือซะ จะได้ไม่เกิดเรื่อง เพราะหนูกำลังจะหลับอยู่แล้วเชียว พอดีมือถือดัง พอแม่รับและคุยเสร็จ หนูเลิกดูดนมทันที แล้วทำหน้ายิ้มระรื่น หยิบมือถือไปเล่นทันที สงสัยแม่จะให้หนูคุยกับอาม่าบ่อยไปหน่อย หนูเลยติดนิสัย ที่จริงอาม่าก็มีส่วนเกี่ยวข้องเหมือนกัน เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่แม่ลองให้หนูพูดโทรศัพท์กับอาม่าครั้งแรก แล้วหนูก็เรียกม่า..ม่า..จ๋า อาม่าเลยถามหาหนูทุกครั้งที่โทรหาแม่ แล้วหนูก็เข้าใจว่าแม่คุยกับอาม่าทุกครั้ง ที่แม่พูดโทรศัพท์ ถ้าแม่ไม่หนีไปไกลๆ หนูจะต้องแย่งมือถือแม่ไปทุกทีแล้วก็เรียก ม่า..ม่า..ตลอด

เมื่อคืนแม่เลยต่อโทรศัพท์หาอาม่าให้หนูคุย หนูเรียกม่า..ม่า..กุ๊ง..ได้สองสามคำ หนูก็พับโทรศัพท์วางสาย แล้วโยนลงพื้น (จริงๆ แล้วหนูเขวี้ยงมากกว่า) แม่บอกหนูว่า โยนทิ้งแบบนั้นไม่ได้ เดี๋ยวมันเสีย หนูก็ไม่ฟัง แต่กลับหยิบขึ้นมาปาทิ้งอีก แม่โมโหมาก เดินหนีไปนั่งที่เตียง แม่พยายามทำหน้าบึ้ง ให้หนูรู้ว่าแม่โกรธ หนูก็เดินตามมา พยายามยิ้มให้ แต่แม่ไม่สนใจ หนูเลยเสไปหยิบทิชชูมาดึงเล่น แม่เลยเดินหนีเข้าห้องน้ำ ไปคุยโทรศัพท์กับอาม่าต่อ สักพักหนูก็รู้สึกว่าแม่หายไป แล้วก็เดินตามเสียงมาเรียก หม่าม้า..หม่าม้า อยู่หน้าห้องน้ำ แม่คุยกับอาม่าอยู่เลยไม่เปิดประตูให้ แม่คุยอยู่ประมาณ 5 นาที หนูก็ร้องไห้ใหญ่เลย จนป๊าต้องมาอุ้มไป พอแม่ออกมาจากห้องน้ำหนูก็เดินมาหา น้ำตาไหลเป็นทาง ยังสะอึกสะอื้นอยู่เลย แม่อุ้มหนูขึ้นมา แล้วบอกหนูว่า หนูเอามือถือไปโยนทิ้งแบบนั้นไม่ได้ ทีหลังอย่าทำ แล้วแม่ก็ถามซ้ำว่าโยนได้มั้ย หนูกลับตอบว่า “ได้” แม่บอกว่าไม่ได้ หนูก็พูดตามใหม่ว่า “ไม่...ด้าย”

หนูเล่นโน่นเล่นนี่อยู่สักพัก แม่ก็ชวนหนูไปนอน หนูเดินตามมา แม่ลองหยิบมือถือมาแล้วบอกหนูว่า ต่อไปนี้ห้ามโยนทิ้งนะ หนูรีบคว้ามือถือแล้วโยนทิ้งทันที คราวนี้แม่โกรธมาก ตีหนูหนึ่งที แล้วแม่ก็ทำเป็นไม่สนใจ เดินหนีไปนอนบนเตียง หนูร้องไห้เสียงดัง น้ำตาไหลเป็นเม็ดๆ เป็นรอบที่สอง เดินไปหาป๊า ป๊าบอกให้ขอโทษแม่ก่อน หนูก็ยิ่งร้องไห้เสียงดัง แม่นอนมองหนูเฉยๆ หนูเห็นแม่ไม่สนใจ ก็ยิ่งแผดเสียงดังขึ้น ปากก็ร้องขอ “มิ้ว...มิ้ว” (เมื่อก่อนตอนหนูเล็กๆ เวลากินนม ทุกคนก็จะเรียกว่า เน้น..เน้น..ซึ่งเป็นภาษาจีน แต่พอตอนหลังที่หนูดูรูปภาษาอังกฤษ แล้วมีคำว่า มิลค์ หนูจำได้ แล้วก็เลยเรียกว่า มิ้ว แทน) เวลาที่หนูอยากกินนมแม่ พอบอกให้ทำอะไรก็จะยอมทำทุกครั้ง เพราะหนูติดนมแม่มาก

แม่อยากหัดให้หนูรู้ว่าอะไรควรทำ อะไรไม่ควรทำ แม่เลยต้องทำใจแข็ง ทั้งๆ ที่เห็นหนูร้องไห้แล้วน่าสงสารมาก แม่แกล้งหลบลงไปนอนข้างเตียงซึ่งเป็นที่นอนของหนู ป๊าบอกให้หนูมาขอโทษแม่ หนูก็เดินมาหา พยายามยิ้มให้แม่ แม่ก็ตีหน้าขรึมเหมือนเดิม หนูเลยหุบยิ้มแล้วลงมานอนข้างๆ แม่นอนตะแคงหันหน้าไปหาหนูแล้วถามใหม่ว่า “ไอโกะโยนโทรศัพท์ได้มั้ย” หนูตอบทั้งๆที่น้ำตายังเป็นคราบอยู่เลยว่า “ได้” แม่บอกว่า “ไม่ได้” หนูบอกอีกว่า “ได้” แม่ล่ะกลุ้มใจจริงๆ ...เฮ้อ...

prev // next