ไอโกะ...

เมื่อวานนี้ หนูไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลพระรามเก้ามา เป็นวัคซีนป้องกันไข้หวัดใหญ่เข็มที่สอง จริงๆ แล้ววัคซีนนี้ไม่ได้เป็นวัคซีนบังคับ แต่เพราะช่วงนี้อาจเกิดการระบาด กระทรวงสาธาณสุขก็เลยแนะนำให้ฉีด คราวนี้ป๊าเตรียมการอย่างดี หนูเลยไม่ร้องไห้เวลาที่ถูกฉีดยา จริงๆ แล้วคุณพยาบาลที่นี่มือเบามาก ฉีดยาไม่เจ็บ ครั้งแรกที่ฉีดที่นี่ (ตอนแรกหนูหาหมอที่รพ.กรุงเทพ เพราะหนูเกิดที่นั่น แต่ต่อมาภายหลัง แม่รู้สึกไม่ค่อยพอใจกับหมอเด็ก ก็เลยเปลี่ยนมาที่นี่ เพราะคุณหมอเดือนเพ็ญเป็นแม่ของลูกศิษย์ที่เคยเรียนคุมองกับแม่) คุณพยาบาลให้แม่อุ้มหนูหันหลังให้ แล้วก็ฉีดหนูที่ก้น หนูไม่เจ็บ ไม่ร้องเลย แต่พอครั้งหลังๆ ต้องฉีดตรงหน้าขา หนูก็เลยถูกจับนอนหงาย พยาบาลมาช่วยจับกันหลายคน หนูกลัวมาก ร้องไห้ลั่นเลย ไม่ได้ร้องเพราะเจ็บ แต่ร้องเพราะกลัว ไม่อยากให้คนแปลกหน้ามาจับตัว

คราวนี้ปีาเลยวางแผนให้พยาบาลอยู่ห่างๆ ก่อน แล้วเราก็ชวนหนูนอนเล่นบนเตียง เอาหมีที่เค้าเตรียมไว้หลอกเด็กให้หนูเล่น แล้วแม่ก็เอาหมอนที่มีรูปสัตว์มาให้หนูดู บังเอาไว้ แล้วค่อยให้คุณพยาบาลฉีดยา หนูมัวแต่เพลินๆ คุยกันแป๊บเดียวก็เสร็จ ไม่ร้องเลย พอแม่จับอุ้มขึ้นมา หนูยังยื่นหมีคืนแล้วบอกให้ “เก็บๆ” อีกตะหาก

อีแอ๋ว

บ้านเราไม่มีใครชื่อแอ๋วเลยซักคน แต่ “อีแอ๋ว” ของหนูมันคือ “สีเขียว” นั่นเอง เมื่อสองเดือนก่อนคิ้วใหญ่ให้กระปุกออมสินรูปช้างหนูมา 5 ใบ 5 สี มีสีฟ้า ม่วง เขียว เหลือง ชมพู หนูเลยเริ่มรู้จักแยกสีเป็นจากช้างออมสินของคิ้ว ตอนแรกหนูแยกได้เฉพาะสีของช้าง พอเป็นสีที่อยู่กับอย่างอื่นหนูจะแยกไม่ได้ แต่พอคนนี้คนนั้นสอนไปเรื่อยๆ หนูก็เลยจำสีหลักๆ แล้ว แต่พูดไม่ชัด บางทีแม่ก็งงๆ อย่างวันก่อนหนูเอาไม้แขวนเสื้อมาชูให้แม่ดูแล้วก็พูดว่า “อิ๊อ้มๆ” อยู่ตั้งนาน กว่าแม่จะเข้าใจว่าหนูหมายถึงสีส้ม ตอนแรกแม่นึกว่าหนูพูดภาษาพม่าซะอีก

prev // next