เดือนที่ผ่านมานี้ รู้สึกว่าจะถึงฤดูกาลตัดเสื้อใหม่ของหนู เพราะอาเน่เริ่มลงมือตัดเกือบทุกวัน โผล่มาทีละชุดสองชุด จนแม่นับไม่ถูกเลย ด้วยความเป็นช่างเสื้อเก่า พอแขวนกรรไกร อาเน่ก็ยังเก็บเศษผ้าเก่าๆ ไว้เยอะแยะ ฤดูกาลที่แล้ว (ประมาณครึ่งปีได้มั้ง) อาเน่ก็ตัดให้หนูตั้งเยอะ แรกๆ อาเน่ก็คิดแบบไม่ออก เพราะไม่ใช่ช่างตัดเสื้อเด็ก แต่พอตอนหลังตัดไปเรื่อยๆ ก็เริ่มมีจินตนาการ ตัดได้หลายแบบเลย แล้วก็เป็นเศษผ้าทั้งนั้น ชิ้นไหนไม่พอ ก็เอามาผสมกับอีกชิ้นนึง แต่ไม่ได้ผสมมั่วๆ นะ ผสมแบบมีศิลปะด้วย แม่ดูๆ แล้วยังนึกว่าอาเน่นี่ไปแข่งกะทีวีแชมเปี้ยนก็น่าจะพอไหวนะเนี่ย ล่าสุดนี่อาเน่เย็บหมวกเข้าชุดให้ไอโกะด้วยเลย

เวลาอาเน่ตัดเสร็จใหม่ๆ ก็จะเอามาให้หนูลองก่อน มีครั้งนึงอาเน่ตัดเสร็จพร้อมกันสองตัว ตัวแรกหนูใส่แล้วใครๆ ก็ชม “สวยจังเลย” หนูก็พูดตามว่า “สวย..สวย” แต่อีกตัวนึงอาเน่ตัดเป็นแขนจั๊มมียางยืด พอใส่แล้วหนูก็รู้สึกรัดที่ต้นแขน หนูทำหน้านิ่วแล้วก็ดึงๆ แขนเสื้อ ปากก็บ่นว่า “แขน..แขน..” ทุกคนหัวเราะใหญ่เลย กูเจินบอกว่าหนูนี่เป็นเด็กเป็นเล็กรู้จักติช่างด้วยนะ

เมื่อไม่กี่วันมานี้ ญาติอาเน่มาจากอเมริกา ซื้อกระโปรงมาให้หนูอีกสองชุด ชุดแรกเป็นสีชมพูตัวใหญ่ใส่สบาย พอลองสวมแล้ว ทุกคนก็ช่วยกันชม หนูงี้หน้าบานชอบใจ อีกตัวเป็นกระโปรงแบบสุ่มมีซับในด้วย สวยมาก แต่เล็กไปหน่อย พอหนูลองใส่แล้วแน่นมาก ท่าทางจะอึดอัด หนูรีบบอก “ถอด...ถอด..” พอถอดเสร็จหนูก็ไปหยิบตัวแรกแล้วก็บอกว่า “นี้..นี้..ใช้ได้”

prev // next