ไอโกะ

ตั้งแต่หนูเกิดอาม่าก็ซื้อกำไลข้อเท้าทำด้วยนาคให้หนูคู่หนึ่ง ตอนหนูเกิดใหม่ๆ มันยังใหญ่เกินไป ก็เลยใส่ไม่ได้ จนหนูโตหน่อย (แม่จำไม่ได้แล้วว่ากี่เดือน 3-4 เดือนมั้ง) แม่ก็เลยเอามาให้หนูใส่ กำไลนี้มันจะมีลูกกระพรวนเล็กๆ แขวนอยู่ด้วย เวลาหนูคลานหรือเดินมันก็จะมีเสียงกุ๊งกิ๊ง เอาไว้ให้ใครๆ ตามหาหนูได้เจอ แต่เสียงมันก็เหมือนกับกระพรวนผูกคอไอ้จู๋ด้วย บางทีก็หลงเข้าใจผิดกันเหมือนกัน แม่ยังไม่รู้เลยว่าจะให้หนูจะถอดกำไลเมื่อไหร่ ตอนแรกก็กะว่าถ้าหนูโตจนบอกได้ว่าตัวเองอยู่ไหน เวลาที่ใครๆ เรียกแล้วก็น่าจะถอดได้แล้ว ความจริงตอนนี้หนูเวลาใครๆ หาหนูแล้วถามว่า “ไอโกะอยู่ไหน” หนูก็ตอบว่า “อยู่นี่” ได้แล้วล่ะ แต่แม่มานึกดู เอาไว้ถอดตอนมันคับแล้วก็ได้

มีเรื่องนึงที่ป๊าทำให้หนูเข้าใจผิดเกี่ยวกับกำไล เรื่องของเรื่องก็คือแม่ซื้อหนังสือนิทานมาให้หนูใหม่เล่มหนึ่ง เป็นเรื่องของลูกหมีที่เล่นแล้วไม่ยอมนอน (เหมือนไอโกะเลย) ในหนังสือจะเป็นรูปหมีกำลังเล่นรถไฟอยู่ หนูก็ชี้ไปที่รางรถไฟแล้วก็บอกว่าอุ๊งอิ๊ง แม่ฟังแล้วก็งงๆ ว่าอะไรอุ๊งอิ๊ง หนูก็พูดเหมือนเดิมว่า อุ๊งอิ๊ง แม่เลยถามป๊าว่าสอนอะไรหนูมา ป๊านึกๆ แล้วก็บอกว่าป๊าจับกำไลข้อเท้าหนูแล้วก็บอกว่ากุ๊งกิ๊งๆ แม่ก็ยังงงๆ ว่าแล้วมันเกี่ยวกับรางรถไฟได้ยังไง สุดท้ายเลยนึกออกว่ารางรถไฟมันเป็นวงกลมๆ เหมือนกำไลหนูนั่นเอง แม่เลยต้องอธิบายใหม่ว่านี่เป็นรางรถไฟ เป็นวงกลมเหมือนกับกำไล แต่ไม่ใช่กุ๊งกิ๊ง หนูเลยบอกใหม่ว่า “วงกลม...อุ๊งอิ๊ง ไม่ไจ้” เวลาที่หนูจะบอกว่าไม่ใช่อะไรหนูมักจะเรียงประโยคผิดๆ แบบนี้เสมอ อย่างเช่นหนูเห็น รูปเห็ดในหนังสือเป็นครั้งแรก แม่ก็จะถามว่านี่อะไร หนูก็จะนึกแล้วก็บออกว่า “ร่ม” พอแม่บอกว่านี่ไม่ใช่ร่มนะ นี่คือเห็ด หนูก็จะพูดใหม่ว่า “ร่ม..ไม่ไจ้ เห็ด..นะ” (ตอนที่พูดว่าไม่ไจ้ หนูก็จะโบกมือไปด้วย คิ้วก็ขมวดนิดๆ ท่าทางจริงจังมาก) แม่คิดว่าอาจจะเป็นผลมาจากภาษาพม่าด้วยหรือเปล่า เพราะแม่ก็ไม่รู้ว่าภาษาพม่าเค้าเรียงประโยคกันยังไง แต่พอแม่ถามอี๊กุ้งเพื่อนแม่ดู เค้าก็บอกว่าเป็นเรื่องปกติของเด็ก เดี๋ยวก็หาย

prev // next