ไอโกะ...

แม่รู้สึกว่าช่วงนี้ หนูเริ่มจะกลายเป็นเด็กช่างเถียงแล้วนะ อะไรๆ ก็ตามที่หนูคิดว่าไม่เป็นอย่างที่หนูรู้มา หนูก็จะเถียงว่า “ไม่ไจ้..ไม่ไจ้..”อย่างหน้าดำหน้าแดง ถ้าคนที่หนูเถียงด้วย ไม่ยอมหนู หนูก็จะบีบน้ำตา ลูบหน้าทันที (หนูไม่ได้ใช้มือเช็ดที่ตาเหมือนคนร้องร้องไห้ทั่วๆ ไปเขาทำกันหรอกนะ หนูใช้มือลูบทั้งหน้าเลย แสดงให้ใครๆ รู้ว่าหนูเสียน้ำตามากขนาดไหน) เรื่องที่หนูไม่ยอมนี้ กลายเป็นปัญหาเวลาที่ใครๆ จะสอนอะไรหนูมาก แม่ก็ยังคิดไม่ตกว่าจะแก้ยังไงดี ตัวอย่างเช่น หนูนับหนึ่งถึงสิบได้แล้ว เวลาที่เห็นตัวเลข หนูก็จะอ่านได้ เพราะแม่สอนหนูบ่อยๆ จนหนูจำได้แล้ว หนูนับติ หนิ เตา ภาษาพม่าได้เหมือนกัน เพราะป้าจินเป็นคนสอน เวลาที่ป้าจินสอน ป้าจินก็จะยกนิ้วขึ้นมานับประกอบไปด้วย เพราะฉะนั้นเวลาหนูนับติ หนิ เตา หนูก็จะยกสองมือขึ้นมานับ โดยที่นิ้วมันไม่สัมพันธ์กับจำนวนที่นับหรอก ทำท่าไปอย่างงั้นเอง นอกจากภาษาพม่าแล้ว หนูก็ยังท่อง อิ๊ เอ้อ ซัน กับ วัน ทู ทรี ได้ด้วย โดยที่หนูไม่รู้ว่ามันคือการนับเหมือนกัน ปัญหาที่เกิดขึ้นก็คือ เวลาที่แม่ยกมือขึ้นมานับ หนึ่ง สอง สาม หนูก็จะไม่ยอม และจะเถียงว่าไม่ไจ้ๆ แล้วก็จะยกมือขึ้นมา ติ หนิ เตา แทน เวลาที่กูโจ้ชี้เลข 7 แล้วบอกว่า เซเว่น หนูก็ไม่ยอมอีก จะบอกว่า “เจ็ดๆ” ถ้าชี้ให้หนูดูรูปนกแล้วนับ อิ๊ เอ้อ ซัน หนูก็ไม่ยอม ต้องนับ หนึ่ง สอง สาม ภาษาไทย ไม่ว่าทุกคนจะพยายามอธิบายยังไงก็ตามว่า มันเหมือนกัน แต่มันคนละภาษา หนูก็ไม่ยอมเข้าใจ เถียงว่า “ไม่ไจ้ๆ” อยู่นั่นแหละ อธิบายมากๆ เข้า หนูก็จะประท้วงด้วยการร้องไห้ซะเลย นี่แหละนะ รู้น้อยแล้วทำเป็นรู้มาก ชักจะเป็นเหมือนผู้ใหญ่แล้วนะ

prev // next