เช้าวันอาทิตย์ ที่โซฟาบ้านกุ๊ง แม่กลอง....

“หม่าม๊าจ๋า.. เอาวุ้นสีแดงอ่ะ..”
“หม่าม๊าจ๋า.. เอาวุ้นสีแดงอ่ะ..”
สักพักหนูก็ได้วุ้นสีแดงดังใจ พร้อมด้วยไม้จิ้มฟันปลายแหลมหนึ่งอันเป็นอาวุธ
(ซึ่งใครเห็นก็มักจะทักว่าให้หนูใช้ได้หรือ.. ไม่ทิ่มปากหรือ.. อะไรทำนองนี้ แต่หนูก็จัดการได้โดยไม่เคยมีปัญหาซักที)

ไอโกะพยายามจิ้มเจ้าวุ้นสีแดงในถ้วยค่อยๆเข้าปากทีชิ้นอย่างทุลักทุเล
พอกินไปได้หกเจ็ดชิ้น หนูก็หันมาทางป๊า พร้อมกะชูเจ้าไม้จิ้มฟัน
“มันแหลม.. แทงเจ็บเลยย.. เน๊อะ”
“อื่อ..จ้ะ.. ระวังนะไอโกะ” ป๊าพูดสนับสนุน
เจ้าวุ้นสีแดงพร่องไปอีกสองชิ้น ไม้จิ้มฟันก็ถูกชูขึ้นอีกครั้ง
“มันแหลม.. แทงเจ็บเลยย.. เน๊อะ”
“อื่อ..จ้ะ.. ระวังนะ” ป๊าพูดเหมือนเดิม ในใจนึกชื่นชมหนู.. เออ..ไอโกะนี่สอนได้เรื่องนะ รู้ว่าอะไรควรจะระวัง..
หลังจากนี้ หนูก็ชูไม้จิ้มฟันอีกสามสี่หน ทุกครั้งหลังจากที่เอาวุ้นเข้าปากแล้ว แต่ครั้งหลังๆ หนูจะถือไม้จิ้มฟันหันปลายแหลมเข้าหาใบหน้า พร้อมกับโยกมือเข้าออกมาทางใบหน้าตัวเอง ใจป๊าก็นึกอยากเตือนหนูอยู่หรอก แต่คิดว่าเดี๋ยวโดนเองคงจะรู้สึก
คิดไม่ทันขาดคำ ก็ได้ยินเสียง
“โดนแล้ว.. เจ็บ” แล้วหนูก็ยื่นไม้จิ้มฟันมาให้ป๊า ด้วยสีหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไอโกะ ไม่ใช้แล้ว..” และก้มหน้าใช้มือหยิบวุ้นกินอย่างเอร็ดอร่อย

เฮ้อ.. ป๊าไม่แน่ใจว่านี่เป็นเหตุบังเอิญ หรือหนูเจตนาหาเหตุใช้มือแทนก็ม่ายรู้ (มีแต่หนูที่รู้ เน๊อะ ไอโกะ)

prev // next