ไอโกะ...

บ้านที่เราอยู่นี้ปาป๊าเพิ่งสร้างเสร็จก่อนที่จะแต่งงานกับแม่ไม่ถึงสองเดือน ก่อนหน้านี้เน่ ป่าป๊า กูเจิน กูโจ้อยู่ที่บ้านอาเน่ตรงซอยสุขุมวิท 22 เมื่อก่อนอาเน่เปิดร้านตัดเสื้อ พอลูกๆ โตหมดแล้ว อาเน่ก็เลิกทำ แล้วให้คนเช่าชั้นล่างแทน พอป๊าปลูกบ้านเสร็จก็ย้ายมาอยู่ด้วยกัน ที่จริงสุกแต่ดกับอาบีอยู่ที่ทาวน์เฮาส์ตรงแจ้งวัฒนะ เนื่องจากบ้านใหม่ยังมีห้องเหลือ อาเน่ก็เลยคิดว่าน่าจะมาอยู่ด้วยกัน ทาวน์เฮาส์ตรงแจ้งวัฒนะเลยให้คนเช่าไป บ้านเราเลยมีคนอยู่เยอะแยะ ตอนที่แม่แต่งมาใหม่ๆ แม่ก็กลัวเหมือนกันว่าคนอยู่เยอะๆ จะวุ่นวาย แต่ปรากฏว่าความกังวลของแม่กลายเป็นหมันไป เพราะทุกคนในบ้านต่างเคารพสิทธิซึ่งกันและกัน ทำให้ไม่มีปัญหาอะไรเลย บางเวลาที่คนอยู่ไม่ครบตะหากที่ทำให้บ้านว่างๆ เหงาๆ พิกล แม่ยังคิดเลยว่าถ้าเราอยู่กันสามคนแบบครอบครัวเดี่ยวสมัยนี้ หนูคงไม่มีความสุขเท่านี้

ป้าจินก็เป็นสมาชิกรุ่นบุกเบิกของบ้านเราเหมือนกัน ตอนแรกมีคนงานพม่าเป็นวัยรุ่นที่เพื่อนกูเจินแนะนำให้มาอยู่กับเราก่อน แต่อยู่ได้ไม่ถึงเดือนก็ขอลาออก เพราะบ้านเราอยู่ในทำเลที่ห่างจากชุมชน ไม่มีบ้านใกล้เรือนเคียง เขาคงจะเหงาเลยไม่ยอมอยู่ แม่เลยต้องบอกให้อาม่าหาคนให้ ก็เลยได้ป้าจินมา ป้าจินเป็นพี่สาวของคนงานที่โรงเลื่อย ตอนที่มาใหม่ๆ ป้าจินทำอะไรไม่เป็นไร อาเน่ต้องค่อยๆ สอน (ด้วยภาษามือ) ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน รีดผ้า เช็ดกระจก ป้าจินเก่งมาก ไม่นานก็ทำเป็นหมด แถมป้าจินยังเป็นคนที่จัดเวลาทำงานได้ดี คือทำได้ครบหมด แล้วยังมีเวลาพักผ่อนด้วย แม่คิดว่าเราโชคดีมากที่มีป้าจิน เพราะบ้านที่มีคนอยู่ตั้ง 7 คน แค่รีดผ้าอย่างเดียว ก็แย่แล้ว แต่นี่ป้าจินทำทุกอย่างเลย ยิ่งโชคดีมากขึ้นไปอีกก็คือ ป้าจินเป็นคนรักเด็กมาก พอหนูเกิดก็เหมือนฟ้ามาโปรดป้าจินเลย ทั้งๆ ที่ป้าจินต้องมีงานเพิ่มขึ้น คือ ซักผ้าอ้อมไอโกะ ยิ่งตอนที่หนูเล็กๆ อึฉี่ทั้งวัน ผ้าอ้อมกองเต็มตะกร้า ป้าจินก็ซักให้ไม่มีบ่น แถมป้าจินยังซักเก่งมาก ไม่เห็นคราบเลย แม่เคยลองซักเอง แต่แม่ก็ขยี้ได้ไม่สะอาดเท่าป้าจินเลย

เวลาที่หนูงอแงร้องไห้ ป้าจินก็คอยอุ้มเดินไปเดินมาไม่มีเมื่อย แม่ไม่เคยเห็นป้าจินแสดงสีหน้าหงุดหงิดหรือไม่พอใจเลย น้องป้าจินบอกอาม่าว่าป้าจินเล่าให้ฟังว่าถ้าไม่มีไอโกะ ป้าจินต้องเหงาแย่เลย ไม่รู้จะคุยกับใคร กับไอโกะป้าจินคุยได้หมดเลย เวลาแม่พาหนูไปแม่กลอง แล้วป้าจินไปด้วย ป้าจินก็จะพาหนูไปอวดพวกคนงานพม่าคนอื่นๆ ว่าหนูเข้าใจที่ป้าจินพูด นอกจากป้าจินจะสอนภาษาพม่าหนูแล้ว ป้าจินยังตั้งชื่อให้หนูใหม่ด้วย ตอนแรกก็ไม่มีใครรู้ จนอาเน่สังเกตได้ ถึงมาบอกแม่ว่า ป้าจินเรียกหนูว่า “โก่โก๊” แล้วก็ให้หนูเรียกป้าจินว่า “จี่จี๊” เมื่อก่อนตอนที่หนูเจ็บแล้วก็พูดว่า “โก่โก๊นาหน่า” แม่ก็เข้าใจว่ามันแปลว่าเจ็บ ตอนหลังถึงรู้ว่าหนูพูดว่า “ไอโกะเจ็บ” เวลาที่หนูไปเรียนคุมองกลับมา พอแม่เลี้ยวรถเข้าบ้าน ถ้าหนูเห็นอาเน่หนูก็จะตะโกนเสียงดังลั่นรถเลยว่า “อาเน่จ๋า....ไอโกะกลับมาแล้ว” ทุกครั้ง จนเมื่ออาทิตย์ก่อนพอแม่เลี้ยวรถเข้ามา หนูก็เห็นป้าจินกำลังรีดผ้าอยู่ คราวนี้หนูตะโกนเสียงดังว่า “จี่จี๊จ๋า...โก่โก๊หล่าบี้” แม่เลยถามหนูว่า “หล่าบี้แปลว่าอะไร” หนูก็บอกว่า “มาแล้ว” ป้าจินได้ยินหนูตะโกน เลยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

prev // next