ไอโกะ…

ตอนที่ยังไม่มีลูก เวลาแม่เห็นเด็กคนอื่นๆ ที่มีลักษณะแตกต่างกัน แม่ก็เข้าใจว่าน่าจะมาจากการเลี้ยงดูที่ไม่เหมือนกัน แล้วแม่ก็หมายมั่นปั้นมือว่าถ้ามีลูกแม่จะสอนให้เป็นอย่างนั้นอย่างนี้ แต่พอมีหนูแล้ว แม่ถึงรู้ว่าการเลี้ยงดูเป็นแค่ส่วนหนึ่งเท่านั้นเอง แต่โดยธรรมชาติของตัวเด็กแต่ละคนแล้ว มันก็มีลักษณะเฉพาะตัว อาจจะมาจากกรรมพันธุ์หรือยีนตัวไหนสักตัวหรือหลายๆตัวของพ่อหรือแม่ก็ได้ โชคร้ายที่หนูได้โครโมโซมชุดที่แสดงอาการขี้กลัวไปจากแม่เต็มๆ เลย หนูเป็นเด็กที่ขี้กลัวมาก ถ้ามีคนแปลกหน้าเข้ามาหาหนู หนูจะร้องไห้ลั่นเลย ตอนแรกๆ เวลาแม่บอกใครๆ ว่าหนูกลัวคนแปลกหน้า ก็จะได้รับคำถามเชิงตำหนิติเตียนว่าเลี้ยงลูกแต่ในบ้านเหรอ ไม่เคยพาไปนอกบ้านมั่งหรือไง ที่บ้านคนน้อยเหรอ ซึ่งผิดทั้งหมดเลย เพราะบ้านเราคนเยอะมาก แล้วหนูก็ไปเที่ยวไหนต่อไหนมาตั้งแต่สองสามเดือนแล้ว เพราะฉะนั้นแม่เลยสรุปได้ว่าอาการขี้กลัวของหนูมันไม่ได้เกิดจากการเลี้ยงดูแล้วล่ะ แม่จำได้ว่าตอนเล็กๆ แม่ก็ขี้ขลาดมากๆ ไม่เหมือนอี๊นิจ ที่ดูจะกล้ามากกว่าแม่เยอะ

ด้วยความขี้กลัวของหนูนี่เองที่ทำให้ป่าป๊าวิเคราะห์ออกมาได้ว่า ทำไมหนูถึงชอบอาบีนักหนา เพราะอาบีเป็นคนเงียบๆ ไม่เคยทำอะไรรุนแรงกับหนูเลย ไม่เหมือนกูโจ้ กูเจินที่ชอบเข้ามาอุ้ม มาหอม มาฟัดหนูบ่อยๆ เวลาที่แม่กับป๊าพาหนูไปหาใครๆ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนแม่ เพื่อนป่าป๊า ก็จะสังเกตได้ว่า ถ้ามีคนรี่เข้ามาหาหนู มาถาม มาคุย มาขออุ้ม หนูจะหน้านิ่ง แสดงว่าไม่ค่อยอยากยุ่งด้วยทันที แต่ถ้าใครไม่สนใจหนู อยู่เฉยๆ สักพักหนูก็จะเริ่มสนใจเขา เข้าไปหา อยากรู้จัก อยากเล่นด้วย จนป่าป๊าต้องคอยเบรกใครๆ ที่เจอหนูครั้งแรกให้อยู่เฉยๆ ก่อน อย่าเพิ่งมาสนใจหนูมาก เดี๋ยวหนูไม่เล่นด้วย วันก่อนป่าป๊าพาหนูไปบ้านอานเรศ ลูกสาวอานเรศคือพี่แตม พี่แตมอายุ 12 แล้ว หนูเจอพี่แตมเป็นครั้งแรก พี่แตมก็เป็นเด็กเงียบๆ แม่พี่แตมเอาขนมมาให้ แม่ก็เห็นหนูป้วนเปี้ยนอยู่กับพี่แตม ไม่เห็นว่าเล่นอะไรกัน แต่ท่าทางหนูถูกใจพี่แตมมาก แม่ก็สงสัยเหมือนกันว่าเด็ก 2 ขวบ กับ 12 ขวบเล่นกันได้ยังไง สุดท้ายพอนั่งรถกลับบ้าน อยู่ๆ หนูก็หันมาบอกแม่ว่า “พี่แตมน่ายัก (รัก)”

แต่อาการกลัวของหนูก็ถือเป็นเรื่องดีในมุมมองของป่าป๊า (อีกจนได้) เพราะป๊าบอกว่าดีแล้วที่หนูขี้กลัวเพราะ
1. กับคนแปลกหน้า ถ้าหนูเป็นมิตรกับใครๆ ง่ายๆ เดี๋ยวโดนอุ้มหายไปยิ่งแย่
2.ป่าป๊าไม่ต้องเหนื่อยแรงทำที่กั้นบันไดป้องกันหนูตกเลย เพราะหนูไม่กล้าขึ้นบันไดเองคนเดียวซักที
3.ป่าป๊าไม่ต้องเหนื่อยเป็นม้าให้หนูขี่ เพราะแม่เคยบอกให้ป๊าเป็นม้าให้หนูขี่ครั้งนึง (ก็แม่เห็นใครๆ เขาก็เล่นกับลูกแบบนี้ทั้งนั้น) หนูก็ขี่ไป ส่งเสียงหัวเราะกรี๊ดกร๊าดไปได้แป๊บนึง ป๊าก็เอาลง แม่ถามหนูว่าไอโกะเอาอีกมั้ย หนูบอกว่า “ไม่เอา” ป่าป๊ายังอุตส่าห์ดีใจว่า หนูมารยาทดีแกล้งทำเสียงหัวเราะชอบใจทั้งๆ ที่ไม่ชอบ
4.ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะโดนทีวีบ่มเพาะให้เป็นคนก้าวร้าวรุนแรง เพราะวันก่อนที่ป่าป๊าดูหนังสตาร์ วอร์ส ในทีวี มันสู้กันใหญ่เลย หนูดูได้แป๊บเดียวก็รีบบอกป่าป๊าเลยว่า “พอแล้ว...ป่าป๊าจ๋า พอแล้ว” ป่าป๊าดูกำลังมันๆ ต้องเปลี่ยนช่อง แม่ก็แกล้งชวนหนูดูหนังสือ พอหนูเผลอ ป๊าก็เปลี่ยนกลับไปใหม่ แต่พอหนูหายเผลอ เหลือบไปเห็นอีกก็โวยอีกว่า “พอแล้วๆ”

prev // next