.-.-. A I - K O .-.-.
ไม่รู้ว่าเมื่อตอนหนูโตพอจะจำความได้แล้ว จะยังคงมีพวกตลกจอตู้ หรือที่พวกผู้ใหญ่สมัยนี้มักเรียกว่า “ตลกคาเฟ่” หรือเปล่า
พวกตลกคาเฟ่ก็คือคนที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มๆ มาทำอะไรตลกๆเรียกกันว่ามุข ให้พวกเราดู จะได้คลายเครียด
ตลกพวกนี้ มักจะมีมุขตลกง่ายๆที่เล่นกันอยู่เป็นประจำทุกคณะก็คือ จะให้คนในคณะคนหนึ่งพูดอะไรซักอย่าง แล้วก็พูดผิด แล้วทุกคนที่เหลือก็จะตะโกนคำที่ถูกพร้อมกัน (มีดนตรีรับเล็กน้อย)
เมื่อคืนก่อนนี้... ที่โซฟาในห้องนอน...
ป่าป๊านั่งอ่านหนังสืออยู่มุมหนึ่ง ไอโกะก็กำลังนั่งดูหนังสือภาพกะหม่าม๊าอยู่อีกมุมหนึ่ง
ไอโกะ.. “นี่..พ่อปลา..”
ไอโกะ.. “นี่..แม่ปลา..”
ไอโกะ.. “นี่..ไอโกะปลา..”
ป๊า+ม๊า.. “ลูกก... ปลา....”
ไอโกะ.. “ลูกก.. ปลา..”
ต่อไปนี้เป็นเรื่องเดียวกันที่แม่เขียน แต่ป่าป๊าชิง update ก่อน เพื่อไม่ให้เสียของแม่เลยเอามารวมกันไว้
วันนี้หนูได้หนังสือเล่มใหม่เป็นคำกลอนสมัยเก่าพวก โยกเยกเอย น้ำท่วมเมฆ....แม่จำไม่ค่อยได้แล้ว พอดีเค้าพิมพ์มาขายใหม่ มีรูปเล่มสวยงาม แม่เลยซื้อมาจะอ่านให้หนูฟัง แต่หนูก็ไม่ค่อยฟังเหมือนเคย ดูแต่รูปไปเรื่อยๆ พอเจอรูปปลาสามตัว หนูก็รีบชี้เลยว่า “นี่พ่อปลา...นี่แม่ปลา...นี่ลูกปลา” ป่าป๊าได้ยินเข้าก็ชมว่า “ไอโกะเก่งจัง” หนูภูมิใจรีบชี้อวดอีกครั้ง “นี่พ่อปลา...นี่แม่ปลา...นี่ไอโกะปลา” หนูคงนึกว่า “ไอโกะ” กับ “ลูก” มันเหมือนกัน เพราะเวลาที่เราให้หนูดูหนังสือที่มีรูปพ่อแม่ลูก ก็จะสอนหนูหลายๆ แบบ ว่า “นี่พ่อ นี่แม่ นี่ลูก” บางทีก็ “นี่ป่าป๊า นี่หม่าม้า นี่ไอโกะ” ลูกปลาเลยกลายเป็นไอโกะปลาซะเลย
