ไอโกะ...

ตอนที่ป๊ามาปลูกบ้านเราใหม่ๆ เราไม่มีเพื่อนบ้านเลย เพราะที่นี่ไม่ใช่หมู่บ้านจัดสรร แต่เป็นที่จัดสรรสำหรับให้คนซื้อแล้วปลูกบ้านเอาเอง ที่ทั้งหมดยี่สิบกว่าแปลง ส่วนใหญ่ก็จะซื้อทิ้งไว้ แต่ไม่มาปลูกบ้าน ก่อนที่เราจะมาปลูก มีปลูกอยู่หลังเดียว ห่างจากบ้านเราไปหนึ่งแปลง หน้าบ้านติดชื่อว่า "บ้านคุณหม่อม" บ้านเราอยู่แปลงที่สามจากสุดท้าย พอเรามาปลูก ก็มีอีกสองหลังมาปลูกไล่ๆ กัน แต่อีกสองหลังนั้นอยู่ต้นๆ ซอย ห่างพอสมควรที่จะไม่เรียกว่าเพื่อนบ้าน บ้านคุณหม่อมก็ดูไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ อยู่ได้ไม่นาน เขาก็ขายบ้านย้ายไปอยู่ไหนไม่รู้ ก็เลยกลายเป็นบ้านเปล่าๆ ไม่มีคนอยู่ นานๆ ก็มีคนมาทำความสะอาดที

ตอนที่แม่ท้องหนู แปลงสุดท้ายก็มาปลูก เจ้าของชื่อป้าบุษกร ป้าบุษกรอยู่กับพี่ชายกับพี่สะใภ้แล้วก็หลานชาย พี่ชายกับพี่สะใภ้ป้าบุษกรเป็นคนจีนไหหลำ แก่แล้ว เราเลยเรียกว่าอากุงกับอาม่า อากุงพูดและฟังภาษาไทยได้นิดหน่อย ส่วนอาม่าไม่ได้เลย อากุงมีหลานสาวสามคนจากลูกชายสองคน คนนึงชื่อเป๊าเป่าเป็นลูกคนเดียว ส่วนอีกคู่หนึ่งชื่อหยงหยงกับผิงผิง หลานทั้งสามไม่ได้นอนที่บ้านนี้ แต่ตอนเย็นๆ เลิกเรียนแล้วจะมาอยู่ที่นี่กันก่อนแล้วค่อยกลับไปบ้านที่อยู่อีกซอยหนึ่ง

เป๊าเป่ากับหยงหยงอายุไล่ๆ กันประมาณ 4-5 ขวบ ส่วนผิงผิงอ่อนกว่าไอโกะ 6 เดือน เป๊าเป่าพูดได้ทั้งภาษาไทยและจีน เพราะแม่เป๊าเป่าเป็นคนจีนแท้ๆ ส่วนหยงหยงและผิงผิงพูดภาษาจีนไม่ได้ ทั้งๆ ที่แม่เป็นคนไทยที่พูดภาษาจีนได้เก่งมาก แม่เคยถามว่าทำไมไม่หัดให้ เขาบอกว่าพ่อของหยงหยงบอกว่าภาษาจีนไม่น่าฟังไม่มีจ๊ะจ๋า เลยไม่อยากให้ลูกพูด แม่ว่าน่าเสียดาย เพราะเดี๋ยวนี้ใครๆ ก็อยากพูดภาษาจีนเป็นกันทั้งนั้น

ช่วงแรกๆ เราเห็นแต่เป๊าเป่าบ่อยๆ แม่กับป๊าพยายามจะพาหนูออกไปเล่นด้วย แต่เป๊าเป่าก็ท่าทางขี้อาย ไม่ค่อยยอมเล่นด้วย แต่ตอนหลังพอแม่เจอกับแม่หยงหยง ก็คุยกันบ้าง แม่หยงหยงก็คุยเก่ง แม่เลยชวนให้หยงหยงกับผิงผิงเข้ามาเล่นชิงช้าในบ้านเรา หลังจากนั้นสองคนนี้ก็เข้ามาเล่นในบ้านเราบ้าง ไอโกะก็ชอบที่มีเพื่อนมา ทั้งๆ ที่ก็ต่างคนต่างเล่น ผิงผิงยังเด็กก็เล่นไม่เป็น หยงหยงก็ชอบเต้นรำ เต้นโชว์บ่อยๆ ไม่ค่อยได้เล่นอะไรเท่าไหร่ แต่หนูก็ชอบอยู่ดี เรียกหาหยงหยงทั้งวัน พอปิดเทอม แม่หยงหยงกับผิงผิงก็พาไปอยู่อุดร เลยไม่ได้มาเล่นกะหนู แต่หนูถามหาได้ไม่นาน เป๊าเป่าก็เริ่มกล้าที่จะเข้ามาเล่นด้วย ตอนมาใหม่ๆ หนูก็หลงๆ ลืมๆ หรือว่ามั่ว หรือว่าฝังใจแม่ก็ไม่รู้เหมือนกัน เรียกเป๊าเป่าว่าหยงหยงอยู่เรื่อย แม่ต้องคอยแก้ว่านี่ไม่ใช่หยงหยง เป๊าเป่าตะหาก สักพักหนูก็จำได้ ไม่มั่วแล้ว

ตอนที่เป๊าเป่าเริ่มมาแรกๆ สุกแต่ดเล่าให้ฟังว่ามีอยู่วันนึงสุกแต่ดกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ตอนเช้าก่อนไปทำงาน หนูพาเป๊าเป่าเดินมาหา แล้วก็บอกว่า "สุกแต่ด นี่เป๊าเป่า" สุกแต่ดเลยขำที่หนูรู้จักพาเพื่อนมาแนะนำด้วย หนูชอบให้เป๊าเป่ามาเล่นด้วย เวลาที่หนูได้ยินเสียงเป๊าเป่า หนูจะตื่นเต้นดีใจ ตะโกนลั่นว่า"เป๊าเป่า" บางทีก็ชวนใครต่อใครไปหาเป๊าเป่า แต่จริงๆ แล้วหนูยังเด็กเกินกว่าจะเล่นด้วยกัน เพราะหนูหวงของมาก ชวนเขามาเล่น แต่ไม่ให้เขาหยิบของตัวเองเลย เวลาที่เป๊าเป่าหยิบอะไรของหนู หนูก็จะไปแย่งคืนมา ร้องไห้แงๆ แล้วก็บอกว่า "ของไอโกะ" เป๊าเป่าก็เป็นเด็กฉลาดและรู้จักเล่ห์กลแล้ว เวลาที่หนูร้องไห้ แม่ก็จะบอกว่าไม่แย่งกัน ให้แบ่งกันเล่น เวลาที่เป๊าเป่าเล่นอะไรแล้วหนูมาแย่งคืน เป๊าเป่าก็จะรีบมาฟ้องทันทีว่า "ไอโกะไม่ยอมแบ่ง" เสร็จแล้วก็จะแกล้งไปหยิบของอื่นเพื่อยั่วให้หนูร้องไห้อีก หนูก็จะแย่งของคืนอีกแล้วก็ร้องไห้อีกตามฟอร์ม เป๊าเป่าก็จะฟ้องอีกว่า "ไอโกะไม่ยอมให้หนูเล่นเลย" แล้วไอโกะก็จะถูกดุ บางทีป๊าก็จะขู่ว่า "ถ้าไอโกะไม่แบ่ง เดี๋ยวไม่มีใครเล่นด้วยนะ" หนูก็ไม่ฟัง ร้องไห้โวยวาย กอดของเล่นตัวเองแน่นเหมือนเดิม เป็นแบบนี้เกือบทุกวัน จนวันนึงหนูก็ร้องไห้หวงของอีก ป่าป๊าเลยบอกว่า "งั้นป่าป๊าให้ เป๊าเป่ากลับบ้านแล้วนะ ไม่มีใครเล่นด้วยแล้ว" แล้วหนูก็ร้องไปพูดไปว่า "เป๊าเป่ากลับ ไอโกะไม่เล่นเป๊าเป่า" หมายความว่า ให้เป๊าเป่ากลับไปได้ ไอโกะไม่เล่นด้วยแล้ว(ก็ได้) ป่าป๊าก็เลยบอกให้เป๊าเป่ากลับไปบ้านก่อน ทุกทีเป๊าเป่าก็จะชอบขู่ผสมโรงว่าจะกลับแล้วนะ ไม่เล่นด้วยแล้ว แต่พอไอโกะให้กลับจริงๆ เป๊าเป่าเลยทำท่าจ๋อยๆ เพราะไม่อยากลับ

เวลากลางคืนที่แม่อ่านหนังสือหมูน้อยขี้หวงให้หนูฟัง หนูก็เหมือนจะเข้าใจ รีบบอกว่า "ไอโกะไม่แย้ง(แย่ง)เป๊าเป่า แบ่งกัน" แต่พอเวลาเล่นด้วยกันทีไร หนูก็ลืมตัวทุกที

prev // next