ไอโกะ...

เมื่อวันอาทิตย์ที่แล้ว (26 ธ.ค.47) เกิดมหันตภัยครั้งที่ร้ายแรงที่สุดที่เคยเกิดขึ้นในประเทศของเรา มันคือคลื่นยักษ์ความสูง 10-15 ม. พัดเข้าถล่มจังหวัดทางภาคใต้ที่ติดกับทะเลอันดามัน ทำให้มีคนตายกว่าห้าพันคน และสูญหายอีกไม่รู้เท่าไหร่ นอกจากประเทศเราแล้วยังมีอีกหลายประเทศที่ได้รับผลกระทบจากคลื่นยักษ์นี้เช่นกัน ได้แก่ อินโดนีเซีย ศรีลังกา อินเดีย (สามประเทศนี้หนักสุด) พม่า มาเลเซีย แอฟริกาใต้ ฯลฯ รวมยอดผู้เสียชีวิตทั้งหมดประมาณ 150,000 คน (ความเป็นจริงอาจจะมากกว่านี้อีก เพราะยังมีผู้สูญหายอีกเป็นจำนวนมาก)

ความจริงแม่เก็บหนังสือพิมพ์ไว้สองสามฉบับเอาไว้ให้หนูดูตอนโต แต่แม่ก็กลัวว่าอีกหน่อยมันจะหาย แม่เลยเขียนเอาไว้ด้วย คลื่นนี้เขาเรียกว่า สึนามิ (Tsunami) เป็นภาษาญี่ปุ่น เพราะคลื่นชนิดนี้เกิดขึ้นบ่อยในประเทศญี่ปุ่น มันเกิดจากการที่เปลือกโลกใต้ท้องทะเลเกิดการเคลื่อนไหวแยกเป็นสองซีก ซีกหนึ่งจะลดต่ำกว่าอีกซีกหนึ่ง ทำให้เกิดกระแสคลื่นพัดเข้าสู่ชายฝั่ง จริงๆ แล้วเราสามารถป้องกันความสูญเสียจากคลื่นนี้ได้ดีกว่านี้ เพราะกว่าที่คลื่นจะเดินทางมาถึงฝั่งนับจากเวลาที่เกิดแผ่นดินไหวนั้นใช้เวลาประมาณ 2 ช.ม.ทีเดียว แต่เนื่องจากประเทศเราไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ทำให้ไม่มีใครตระหนักถึงความรุนแรงของมัน ไม่มีการเตือนภัยล่วงหน้า ที่แม่อยากให้หนูรู้เอาไว้ก็คือ ก่อนจะเกิดคลื่นยักษ์สึนามินี้ จะมีสิ่งบอกเหตุคือ มีแผ่นดินไหวจนรู้สึกได้ หลังจากนั้นจู่ๆ น้ำจะลดฮวบลงไปทันทีอย่างรวดเร็ว ต่อจากนั้นคลื่นขนาดใหญ่ก็จะพัดเข้ามา คราวนี้ที่คนเสียชีวิตเป็นจำนวนมากก็เพราะมัวแต่ตื่นเต้นที่น้ำลด พากันไปดูและถ่ายรูปกันใหญ่ โดยไม่รู้เลยว่ามหันตภัยกำลังจะตามมา แม่คิดว่าอีกหน่อยหนูคงจะได้เรียนเรื่องนี้ในโรงเรียน แต่เพื่อเป็นการไม่ประมาท แม่ก็เลยต้องเตือนหนูไว้ด้วย วันหลังถ้าหนูบังเอิญต้องตกอยู่ในสถานการณ์คล้ายๆ อย่างนี้ ก็ให้ระวังตัว พยายามหนีขึ้นที่สูงเอาไว้ก่อน เลือกอาคารหรือต้นไม้ที่มันแข็งแรงด้วยนะ

ตลอดทั้งสัปดาห์ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ทำอะไร ทุกคนก็จะพูดกันถึงแต่สึนามิตลอดเวลา ไม่ว่าจะทีวี วิทยุ หนังสือพิมพ์ก็มีแต่สึนามิเต็มไปหมด จนเมื่อวันก่อน ตอนที่เรากำลังกินข้าว พร้อมกับดูข่าวแล้วก็คุยกันเรื่องสึนามิกันไปด้วย ไอโกะก็คงจะทนไม่ไหว เรียกแม่เสียงดังเลย "หม่าม้า...ชือนามิมันเป็นยังไง" ทุกคนเลยหัวเราะกันใหญ่ แม่พยายามอธิบายให้หนูฟังง่ายๆ ว่า มันคือ คลื่นยักษ์ พัดถล่มภาคใต้ ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อน ไม่มีบ้านนอน ไม่มีข้าวกิน เราต้องช่วยกัน หนูก็ทำท่าว่าเข้าใจ

นอกจากนี้สึนามิยังมีผลกระทบกับหนูอีกอย่างก็คือ ทำให้หนูอดดูวีซีดีเพลงที่ต้องดูทุกคืนตั้งหลายคืนมาแล้ว เพราะเราต้องคอยดูข่าวกัน แม่กับป๊าต้องช่วยกันหลอกหนูว่าซีดีเพลงของหนูมันเสีย ช่วงนี้หนูชอบดูเพลง five little ducks มาก (แต่หนูเรียกว่าเคมแบ๊ก เพราะตอนสุดท้ายมันร้องว่า but only....little duck came back) เวลาที่ขึ้นห้องนอน หนูต้องถามทุกทีเลยว่า "วันนี้เคมแบ๊กเฉียเปล่า" มันเสียอยู่หลายวันเลย จนเมื่อคืนนี้ข่าวมันน้อยลงแล้ว หนูก็เลยได้ดู เพราะป๊าซ่อมให้แล้ว แม่ไม่รู้เหมือนกันว่า เราจะหลอกหนูแบบนี้ไปได้นานแค่ไหน

prev // next