.-.-. A I - K O .-.-.
ไอโกะ...
เมื่อหลายเดือนก่อน แม่สังเกตเห็นป้ายโฆษณาโรงเรียนอนุบาลเปิดใหม่ห่างจากบ้านเราไปไม่กี่ซอย เป็นโรงเรียนแนวเตรียมความพร้อม สองภาษา ดูน่าสนใจดี แม่เลยพาหนูแวะไปดู ปรากฎว่าเป็นโรงเรียนเล็กๆ เพิ่งเปิดปีนี้เอง รับเด็กแค่สี่ชั้นคือ เนอสเซอร์รี่ และอนุบาล 1-3 ชั้นละ 4 ห้องๆ ละประมาณ 20 คน ตอนที่เราไปดู เพิ่งจะมีนักเรียนแค่ สิบกว่าคนเอง เพราะเขาเพิ่งเปิดทดลอง จะรับนักเรียนจริงเดือนหน้านี้
แม่ดูสภาพแวดล้อมภายในโรงเรียน แล้วก็ชอบมาก เล็กๆ ไม่พลุกพล่าน มีสระว่ายน้ำเล็กๆ ในร่มด้วย แล้วมันก็อยู่ใกล้บ้านเรามากๆ แต่ค่าเทอมแพงมาก แพงกว่าที่ อ.หนูน้อยที่เราเคยไปดูกันซะอีก เทอมละห้าหมื่น อาม่าบอกว่าให้ไปเรียนฟรีที่ร.ร.กงหลี แถวโรงเลื่อยที่แม่กลอง (แม่ว่าก็ดีเหมือนกัน แต่ป่าป๊าไม่ยอมให้หนูไปหรอก) แต่ถึงยังไง แม่ก็ยังไม่ให้หนูไปโรงเรียนตอนนี้หรอก เพราะหลังจากที่เราไปดู อ.หนูน้อยปีที่แล้ว (ตอนนั้นหนูขวบครึ่ง) แม่ก็ตัดสินใจแล้วว่า จะให้หนูเข้าโรงเรียนตอนสามขวบครึ่ง ปีหน้าเลย เพราะแม่ว่าเวลานั้นหนูน่าจะพร้อมมากกว่า แม่เพียงแต่ไปดูเพื่อเป็นข้อมูลเท่านั้นเอง
หลังจากนั้นเราก็ไม่ได้คุยกันเรื่องโรงเรียนอีก จนเมื่อไม่นานมานี้ อยู่ดีๆ หนูก็บอกกับใครต่อใครว่าหนูจะไปโรงเรียนแล้ว ตอนนั้นเรานั่งรถจะไปข้างนอกกัน หนูก็พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ยว่า “ป่าป๊า....ไอโกะจะไปโรงเรียนแล้วน้า ที่โรงเรียนมีคุณครู มีพี่ๆ เยอะแยะเลย” ป่าป๊าเลยบอกหนูว่า “เวลาไอโกะไปโรงเรียน ป่าป๊า หม่าม้าไปส่งนะ แล้วไอโกะก็ต้องอยู่คนเดียว พอเรียนเสร็จแล้ว ป่าป๊า หม่าม้าก็ไปรับนะ เข้าใจมั้ย” หนูก็พยักหน้าบอกว่า “เข้าใจ” หลังจากนั้นหนูก็เที่ยวไปบอกใครต่อใครอีกว่าหนูจะไปโรงเรียน “อาเน่...ไอโกะจะไปโรงเรียนแล้วน้า ไปโรงเรียนไกลๆ เลย นี่นะ...คุณครูก็สอน ก.ไก่ ข.ไข่ ค.ควาย ฆ.ระฆัง ง.งู... ไอโกะจะไปคนเดียว ไอโกะเดินไป...” บางทีหนูก็ร้องเพลงประกอบด้วย ยิ่งเวลาเห็นรูปโรงเรียนในหนังสือ หนูก็พูดจะทันทีเลยว่า “นี่ไง โรงเรียน แบบนี้ไง โรงเรียนของเราน่าอยู่ คุณคูใจดีทู้กคน เด็กๆ ก้อไม่ซุกซน พวกเราทู้กคนชอบไปโรงเรียน ชอบไปชอบไปโรงเรียน...” (ช่วงนี้อาม่าชอบเพลงนี้มาก โทรมาให้หนูร้องให้ฟังทุกวันเลย)
หนูพูดถึงโรงเรียนบ่อยจนใครๆ มาถามแม่ว่า พาหนูไปดูโรงเรียนมาอีกเหรอ แม่ต้องบอกว่าเปล่า ทุกคนก็สงสัยว่าอยู่ดีๆ ทำไมหนูถึงอยากไปโรงเรียนนัก แม่คิดว่า คงเป็นเพราะกูเจินสอนเพลงโรงเรียนของเราน่าอยู่ให้หนูร้องมั้ง แล้วหนูก็ไม่มีเพื่อนที่เป็นเด็กๆ เลยจินตนาการเอาเองว่าอยากไปโรงเรียนมั้ง หนูพูดจนแม่อยากพาหนูไปโรงเรียนจริงๆ เลย แต่แม่ก็ยังเชื่อมั่นอยู่ดีว่าหนูต้องร้องไห้แน่ๆ เลย ถ้าไปจริงๆ
ของแถม : วันก่อนทุกคนนั่งกินข้าวอยู่ตอนเย็น ไอโกะเดินมาบอกว่า “หม่าม้า...ไอโกะขี้” อาบีก็เลยถามว่า “ไอโกะทำอะไร ไหน มาให้อาบีดูซิ” หนูตอบว่า “อาบีไม่ต้องดูหรอก...มันเหม็น”
