ไอโกะ

เดือนนี้หนูอายุ 2 ขวบครึ่งแล้ว แต่ผมด้านหน้าของหนูยังไม่ยาวเลย จนผมจากตรงกลางมันเริ่มยาวมาปรกข้างหน้าได้บ้างแล้ว แต่ยังไงๆ ข้างหน้าเองมันก็ยังไม่ยอมขึ้น แม่บอกป่าป๊าตั้งแต่ตอนที่หนูเกิดใหม่ๆ แล้วว่านี่แหละมันเป็นกรรมเก่าของป่าป๊าที่ตกมาถึงหนู เพราะป่าป๊าชอบล้อเลียนเพื่อนรุ่นน้องที่สนิทกันคนหนึ่งว่า “ไอ้หัวล้าน” ประจำเลย แม่เตือนเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง หนูเลยต้องพลอยมารับเคราะห์แทน

ตั้งแต่หนูเล็กๆ เลย ไม่ว่าแม่จะพยายามเลือกเสื้อผ้าให้มีระบาย เป็นกระโปรง สีชมพูหวานแหววขนาดไหน ก็ต้องมีคนคอยถามอยู่นั่นแหละว่า ผู้หญิงหรือผู้ชาย บางทีก็ไม่ถาม แต่ทึกทักเอาเองเลยว่าผู้ชาย พูดครับๆ กับหนูเฉยเลย ที่แย่กว่านั้นก็คือ เวลาแม่บอกว่าหนูเป็นผู้หญิง ยังมีคนถามให้ช้ำใจอีกว่า “ทำไมตัดผมทรงนี้ให้หนู” แม่จะบ้าตาย ได้แต่อารัมภบทในใจว่า “ตั้งแต่เกิดหลังจากโกนผมไฟให้แล้วยังไม่เคยตัดผมให้เลยค่ะคุณ”

แต่ก็นั่นแหละ ลูกใครก็น่ารักที่สุดอยู่ดี แม่ไม่เคยคิดเหมือนกันว่าที่เค้าว่า ความรักทำให้คนตาบอดเนี่ยมันไม่ใช่แค่ความรักของหนุ่มสาว แต่รวมถึงความรักของพ่อแม่ปู่ย่าตายายด้วย จนเมื่อไม่กี่วันมานี้แม่เอารูปหนูตอนเด็กๆ มาดู ไม่อยากเชื่อเลยว่า ตอนนั้นแม่ดูยังไง ทำไมถึงคิดว่าหนูน่ารักจัง เพราะตอนนั้นหนูหัวล้านมากๆ ไม่น่ารักเลย แม่เห็นแล้วก็ขำ บอกอาเน่ว่า “ดูไอโกะตอนนี้สิ หัวล้าน น้าเกลี๊ยดน่าเกลียด” พออาเน่หยิบไปดูก็หัวเราะขำใหญ่เลย เห็นด้วยกับแม่สุดๆ พอหนูได้ยิน รีบวิ่งมาดูถามว่า “ไหนๆ” ทันทีเลย พอแม่เอาให้ดู หนูก็หัวเราะบ้างแล้วก็บอกว่า “ไอโกะน่าเกลี๊ยด น่าเกลียดเนอะ แบบเนี้ย” แล้วหนูก็ทำท่ายิ้มหน้าหยีแบบในรูป หนูเข้าใจว่าที่บอกว่าน่าเกลียดคือการที่หนูทำท่ายิ้มหน้าหยีแบบนั้น

รูปที่ถ่ายกันตอนนั้น หนูอายุประมาณขวบนึง แม่กับป่าป๊าพาไปเที่ยวภูเก็ต เราไปกันแค่สามคน มีอยู่วันนึงเราไปนั่งเล่นกันที่เตียงริมหาด ป่าป๊านอนเล่น แม่เลยถ่ายรูปให้หนูคนเดียวตั้งหลายรูป หนูเปิดๆ ดู เสร็จแล้วก็สงสัย ถามอาเน่ว่า “อาเน่ ไอโกะไปไหนเนี่ย” อาเน่ก็บอกว่า “ไปทะเลไง” หนูทำหน้าจ๋อยๆ แล้วก็ถามต่อว่า “ไม่มีพ่อแม่เลย...” อาเน่เลยต้องบอกว่า “มีสิ หม่าม้า ป่าป๊าก็ไปด้วย” แล้วอาเน่ก็เปิดหารูปที่มีแม่อยู่ด้วย พอเห็นแล้วหนูก็ดีใจบอกว่า “นี่ไง..มีแม่ด้วย”

prev // next