ไอโกะ...

เมื่อวานนี้ป่าป๊าพาแม่ อาเน่ แล้วก็หนูไปดูกายกรรมกวางเจากัน ก่อนจะไปหนูตื่นเต้นดีใจเหมือนทุกครั้งที่จะได้ไปเที่ยว แต่พอเข้าไปดูจริงๆ บรรยากาศและแสงสีเสียงที่เขาทำให้เกิดความตื่นเต้นของการแสดงมันกลับทำให้หนูกลัว ตอนแรกหนูนั่งตักอาเน่ พอดูได้แป๊บเดียว หนูก็ปีนมาหาแม่ แต่ป่าป๊ากลัวแม่อึดอัดก็เลยเอาหนูไปนั่งแทน ไม่ทันไรหนูก็ปีนมาหาแม่เหมือนเดิม แล้วหนูก็บอกว่า “หม่าม้า ไม่ดูแล้ว พอแล้ว กลับเถอะ” แม่ต้องพยายามปลอบใจหนู แกล้งหลอกล่อให้ดูต่างๆ นาๆ ว่านักแสดงเขาทำอะไรบ้าง แล้วก็บอกให้หนูปรบมือเวลาที่เขาทำอะไรเก่งๆ สุดท้ายหนูก็เพลิดเพลินกับการปรบมือเหมือนทุกคน พอจะกล้อมแกล้มไปได้ แต่พอเวลาที่เขาคั่นรายการจัดฉาก ด้วยการเอาตัวตลกมาแสดง หนูก็กลัวตัวตลกอีก รีบหันมากอดแม่ไม่กล้ามองแล้วก็บอกว่า “ไอโกะไม่ชอบ...ไอโกะกลัว” ตอนแรกแม่คุยกับป่าป๊าว่า น่าจะลองพาหนูไปดูหนังโรงบ้างนะ เพราะแม่เคยเห็นคนเขาพาเด็กตัวเท่าหนูไปดูด้วย คราวนี้แม่เลยเปลี่ยนใจเลย คิดว่าคงไม่พาหนูไปดูหนังโรงแล้วล่ะ แต่สุดท้ายเราก็ดูกายกรรมได้จนจบ ไม่ต้องกลับก่อนเวลาให้เปลืองเงินเปล่าๆ

พอตอนเช้าอาเน่แกล้งถามหนูว่า “ไอโกะไปดูกวางเจากันอีกมั้ย” หนูก็บอกเสียงอ่อยๆ ว่า “ไม่ไปแล้ว” พอถามว่าทำไม หนูก็บอกว่า “ไอโกะกลัวตัวตลกน่ะ” อาเน่แกล้งถามใหม่ว่า “เดี๋ยวอาเน่ไปดูกวางเจากับหม่าม้า ป่าป๊า กูโจ้ กูเจิน อาบี สุกแต่ด ไปกันหมดเลย ไอโกะไปอีกมั้ย” หนูก็ยังยืนยันว่าไม่ไป พอถามว่า “ทุกคนไปหมดเลย แล้วไอโกะจะอยู่กะใคร” หนูบอกว่า “ไอโกะอยู่กะจี่จี๊ก็ได้” แสดงว่าหนูไม่ชอบจริงๆ นะเนี่ย

แม่ว่าหนูก็รู้ตัวเหมือนกันว่าตัวเองเป็นคนขี้กลัว แล้วก็พยายามจะหาเพื่อนกลัวด้วยการถามคนโน้นคนนี้ว่ากลัวมั้ย บางทีหนูก็เอาตุ๊กตาหมีมาดึงหน้าให้มันเบี้ยวๆ แล้วก็ถามใครต่อใครว่า “นี่...กลัวมั้ย” ถ้าตอบว่าไม่กลัว หนูก็จะถามซ้ำๆ ว่ากลัวมั้ยๆ อยู่นั่นแหละ แต่ถ้าแกล้งตอบว่ากลัว หนูก็จะบอกว่า “ไม่ต้องกลัวหรอก มันไม่กัดหรอก”

เมื่อสองอาทิตย์ก่อนที่แม่พาหนุไปฉีดวัคซีน แม่ก็ถามคุณหมอเรื่องหนูเป็นคนขี้กลัวเหมือนกันว่าจะทำยังไงดี แต่คุณหมอก็บอกว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวโตขึ้น หนูก็จะปรับตัวได้ดีขึ้นเรื่อยๆ แม่ก็หวังว่าจะเป็นอย่างที่คุณหมอพูดนะ วันก่อนที่แม่พาหนูไปถ่ายรูปที่ร้าน หนูก็ทำท่าว่าจะไม่ยอมถ่ายเหมือนกัน พอแม่วางหนูบนเก้าอี้นั่ง หนูก็รีบเกาะแม่ทันทีไม่ยอมปล่อย แม่ต้องปลอบว่า “เดี๋ยวหม่าม้านั่งใกล้ๆ ไม่ต้องกลัว” แม่ต้องนั่งที่พื้นข้างๆ หนูถึงยอมนั่งให้ถ่ายรูป ตอนแรกหนูก็นั่งหน้านิ่ง คงจะไม่น่ารักเท่าไหร่ พอถ่ายไปแล้ว ช่างก็บอกให้ยิ้มหน่อย พอหนูยิ้ม มันก็ออกมาแบบแหยะๆ ตลกมากเลย แม่นึกถึงเวลาที่เราจะถ่ายรูปติดบัตรเอง ก็คล้ายๆ อย่างนี้ คือไม่รู้จะยิ้มยังไงให้มันเข้าท่า หนูก็ไม่ต่างกันเลย จนช่างบอกว่ายังงั้นไม่ต้องยิ้มก็ได้ พอลงมาข้างล่าง คนที่ร้านก็บอกว่า ลุ้นอยู่นะเนี่ยว่าหนูจะร้องไห้หรือเปล่า คุยไปคุยมาถึงได้ความว่า ตอนที่แม่อุ้มหนูขึ้นชั้นบนไปถ่ายรูปนั้น จากเท่าที่คนในร้านสังเกตมาพบว่า ถ้าเด็กคนไหนต้องอุ้มขึ้นไป แสดงว่าขี้กลัว พอปล่อยให้นั่งปุ๊บจะร้องจ้าทันที แต่ถ้าเด็กคนไหนเดินขึ้นไปเอง แสดงว่าไม่กลัว ถ่ายได้ราบรื่นไม่มีปัญหา แม่ถึงรู้สึกเบาใจว่า เออ หนูก้ไม่ได้ขี้กลัวจนผิดปกติ แล้วคราวนี้หนูก้ไม่ได้ร้องไห้ด้วย ทำให้ทฤษฎีของร้านถ่ายรูปมีข้อยกเว้นได้เหมือนกัน

prev // next