ไอโกะ...

ในที่สุดเราสามคนพ่อแม่ลูก ก็ได้ไปเที่ยวต่างประเทศด้วยกันจนได้ หลังจากครั้งสุดท้ายที่แม่ไปเที่ยวปรากกับอาม่า กุ๊งแล้วก็อี๊นิจ ตอนที่แม่ท้องหนูได้สักสี่เดือน ปกติแล้วป่าป๊าไม่ชอบไปเที่ยวเมืองนอก เพราะป่าป๊าคิดว่าเปลืองตังค์มากไป แต่แม่ชอบ ถึงแม้จะเห็นด้วยว่ามันเปลืองตังค์จริงๆ แต่แม่คิดว่าความสุขในการใช้ชีวิตของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ความฟุ่มเฟือยหลายๆ อย่างในชีวิตที่ผู้หญิงทั่วๆ ไปเค้าเป็นกัน อย่างเช่น เสื้อผ้า เครื่องสำอาง กระเป๋า รองเท้า เครื่องประดับ ฯลฯ ไม่ได้ทำให้แม่เสียเงินเลยแม้แต่น้อย ทำให้แม่ไม่รู้สึกอะไรมากกับการนำเงินที่ไม่ได้เสียไปกับเรื่องเหล่านั้น เอาไปเสียกับการท่องเที่ยวไปในที่ที่เราชอบ

ตอนแรกแม่คิดว่าเราคงไม่ได้ไปเที่ยวครั้งนี้แน่ๆ เพราะคิดว่าป่าป๊าคงไม่ไป ถ้าป่าป๊าไม่ไป แม่คงตัดสินใจลำบากมากว่าจะไปยังไงดี เพราะจริงๆ แล้วคราวนี้แม่กับอี๊นิจคิดว่าอยากจะพาอาม่ากับกุ๊งไป เพราะอาม่ากับกุ๊งแก่แล้ว ถ้าหลังจากนี้ไปคงจะไปเที่ยวกันเองไม่ได้แล้ว เดี๋ยวจะเดินไม่ไหว ถ้าแม่คลอดน้องก็คงอีกสองสามปี กว่าจะไปไหนไกลๆ ได้ ถ้าจะไปก็ต้องเป็นช่วงนี้แหละ ก่อนจะไปแม่ก็กลุ้มใจอยู่ว่าถ้าป่าป๊าไม่ไป แม่ไปคนเดียว แม่ก็จะห่วงหนู ถ้าเอาหนูไปด้วย ป่าป๊าก็คงเป็นห่วงว่าแม่จะดูแลหนูยังไง แล้วป่าป๊าก็คงเหงาเหมือนกัน ถ้าหนูไปกับแม่ แต่สุดท้ายป่าป๊าก็ทำให้แม่คลายกังวลได้ด้วยการตัดสินใจไปด้วยกัน

คราวนี้หนูอายุเกินสองขวบแล้ว จะต้องเสียค่าเครื่องบินเกือบเต็มราคาเหมือนผู้ใหญ่ รวมทั้งต้องเสียค่าวีซ่าด้วย
รวมๆ แล้วก็เกือบสามหมื่น เมื่อก่อนแม่เคยนึกๆ เวลาที่เห็นพ่อแม่คนอื่นพาลูกเล็กๆ ไปเที่ยวด้วยว่า เปลืองเงินโดยใช่เหตุ ยังเด็กยังเล็กอยู่ไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร แต่พอตอนนี้แม่เข้าใจแล้วว่า แม่ไม่ได้อยากให้หนูได้รู้ได้เห็น ได้ประสบการณ์อะไรจากการไปเที่ยวหรอก แต่แม่กลัวว่าถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น แม่ไม่อยากทิ้งหนูไว้คนเดียวมากกว่า ไปไหนก็ไปด้วยกันอุ่นใจดี

prev // next