โอกิ...

พวกเรา (แม่ ป่าป๊า ไอโกะแล้วก็โอกิ) นอนอยู่ที่โรงพยาบาลสามคืน สี่วัน แม่รู้สึกเบื่อมากๆ แล้วก็อยากกลับบ้านเราเร็วๆ เมื่อก่อนแม่เคยคิดว่านอนอยู่โรงพยาบาลน่าจะสบายดี มีคนคอยบริการ ความจริงถ้าเราอยู่ในสภาพร่างกายแข็งแรงก็คงจะดีจริง แต่เมื่อเรามานอนโดยที่ร่างกายต้องได้รับการรักษาแบบนี้ มันเป็นเรื่องไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย พอถึงวันครบกำหนด แม่ก็ลุ้นว่าโอกิจะปกติดี ไม่ตัวเหลืองให้ต้องนอนโรงพยาบาลต่อ ก็ปรากฏว่าปกติดี เราเลยได้กลับบ้านกันเสียที

คลอดโอกิคราวนี้ ในวันที่สองแม่มีอาการปวดหัวมาก มากจนลุกขึ้นนั่งแทบไม่ได้เลย มันปวดร้าวไปหมดทั้งหัว จนแม่คิดว่า ถ้าเป็นแบบนี้ไม่หาย แม่ต้องตายแน่ๆ เพราะมันเป็นความปวดแบบชนิดที่ว่าทนไม่ได้ ทั้งๆ ที่แม่ก็คิดว่าแม่เป็นคนที่ทนมากๆ ไม่แพ้ใครเลย วันที่เรากลับบ้าน อาการปวดหัวที่ว่าก็ยังไม่หาย ปวดขนาดที่นั่งรถกลับบ้าน แม่น้ำตาไหลเลย ยังดีที่อาเน่มาด้วย เลยช่วยอุ้มโอกิให้ ไม่งั้นแม่ต้องไม่ไหวแน่ๆ แม่คิดว่ามันเป็นอาการข้างเคียงจากการบล็อคหลัง แม่กลัวมากว่ามันจะไม่ยอมหาย แต่พอกลับมาบ้านได้สองวัน อาการปวดก็หายไป

ไอโกะ...

ตั้งแต่ตอนที่แม่เริ่มท้องโอกิใหม่ๆ ป่าป๊าก็พยายามคุยกับไอโกะเรื่องจะมีน้อง เพื่อเป็นการเตรียมตัวไม่ให้หนูรู้สึกอิจฉาน้อง ป่าป๊าทั้งพูดทั้งสอนมาตลอดเก้าเดือน จนป่าป๊ามั่นใจทีเดียวว่าต้องไม่มีปัญหาอะไรแน่ๆ แต่ปรากฏว่าเรื่องแบบนี้มันคงเป็นธรรมชาติ แล้วความจริงก็คือหนูยังเด็กเกินกว่าจะเข้าใจได้จริงๆ พอน้องออกมา หนูก็ตื่นเต้นดีใจมาก แต่สุดท้ายพอมีคนสนใจน้องมากๆ หนูก็มีปฏิกิริยาด้วยการหลบมุม ทุกครั้งที่มีคนมาห้อมล้อมน้อง หนูจะแอบไปอยู่คนเดียว อาม่าบอกว่าหนูจ๋อยมาก บอกแม่ อี๊นิจ และใครๆให้สนใจหนูกันหน่อย อาม่าถึงกับน้ำตาซึมเพราะสงสารหนู แม่แปลกใจมาก เพราะจริงๆ ก่อนหน้านี้ แม่คิดว่า แม่จะต้องคอยเตือนอาม่าว่าอย่าพูดว่าหนูเป็นหมาหัวเน่านะ เดี๋ยวหนูเสียใจ กลายเป็นผิดคาด ไม่มีใครพูดกับหนูแบบนั้นเลย โดยที่แม่ไม่ต้องเตือนใครสักคน หนูนี่โชคดีจริงๆ

เพราะความที่หนูเป็นเด็กแข็งแรงมากๆ แม่กับป่าป๊าเลยไม่ทันได้คิด ตอนที่พาหนูไปนอนโรงพยาบาลด้วยกันว่าหนูอาจจะมีโอกาสติดเชื้อโรคอะไรบ้าง จนกระทั่งกลับมาบ้านได้สองวัน ปรากฎว่าหนูท้องเสีย อึเหลวเป็นน้ำตั้ง 7-8 ครั้ง หนูไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน หนูบอกแม่ว่า “ไอโกะไปฉี่ไม่ทันเลย” หนูคิดว่าตัวเองฉี่แทนที่จะเป็นอึ พอแม่บอกว่าหนูอึไม่ใช่ฉี่ หนูก็ยังบอกใครๆ อีกว่า “ไอโกะฉี่เป็นขี้เลยเนี่ย” หนูท้องเสียสองวันติดๆ ทั้งอาเจียน แล้วก็ไข้ขึ้นสูงมากๆ (40 ํ) ป่าป๊าพาหนูไปหาหมอ หมอให้ยามาเยอะแยะ แต่หนูไม่ยอมกินยา งอแงมากๆ เลย ทั้งๆ ที่ปกติหนูกินยาง่ายมากๆ หนูไม่ยอมเข้าใกล้แม่ด้วย แล้วหนูก็อ้อนมากๆ แม่คิดว่าเป็นเพราะหนูยังเสียใจเรื่องที่แม่ต้องดูแลน้อง และไม่มีเวลาให้หนูเลย พอคืนวันที่สามที่หนูไม่สบาย อาการหนูแย่มากๆ เพราะ หนูไม่ได้กินยาอะไรเลย ข้าวหรือนมก็ไม่ได้กิน กินแต่น้ำหวาน น้ำซุปนิดหน่อย ไข้ขึ้นสูงมากจนแม่กังวล โอกิก็ร้อง แม่ต้องอุ้มทั้งคืน พอจับตัวหนูก็ร้อนจนน่าตกใจ ป่าป๊าก็ทำงานจนกลางคืนตื่นไม่ไหว แม่จะจับหนูมาเช็ดตัวลดไข้ก็ไม่ได้ สุดท้ายหนูก็เอาชนะไข้ด้วยตัวเอง พอตอนเช้า หนูก็ตื่นแล้วปีนมาหาแม่ ยิ้มเผล่ แม่จับตัวหนูก็รู้ว่าไข้ลดแล้ว พอตอนกลางวันหนูก็ถ่ายน้อยลง ไม่อาเจียน แล้วอีกสองสามวันก็หายไปเอง ตอนที่หนูไม่สบาย น้ำหนักลดลงไม่ถึงกิโล แต่ดูผอมมาก เหลือแต่กระดูก พอหายก็กลับมาอ้วนเหมือนเดิมได้ภายในไม่กี่วัน นับว่าหนูเป็นที่แข็งแรงใช้ได้ทีเดียว แม่คิดว่าถ้าหนูต้องเข้าโรงพยาบาลคงต้องหมดหลายหมื่นแน่นอน

พอไอโกะหายไข้ ก็ถึงคราวต้องพาโอกิกลับไปหาคุณหมอให้ตรวจเรื่องตัวเหลือง พอไปตรวจก็ปรากฏว่า เหลืองกว่าปกติ ต้องอยู่ส่องไฟที่ร.พ. หมอบอกว่าอย่างน้อยต้องสามวัน แม่รู้สึกแย่เหมือนกันที่ต้องปล่อยโอกิไว้ร.พ.คนเดียว แต่ป่าป๊าบอกว่า จริงๆ แล้วเป็นเรื่องดี เพราะโอกิไม่ได้มีปัญหาอะไรมาก แค่ส่องไฟเฉยๆ ฝากเขาไว้ก่อน ไม่มีอะไรต้องเป็นห่วง แม่จะได้พักผ่อน แล้วก็กลับมามีเวลาให้ไอโกะมากขึ้น พอกลับมาบ้าน ไอโกะไม่เห็นน้อง แต่ก็ไม่ได้พูดถึงน้องเลย แต่แม่รู้สึกว่าหนูรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แล้วก็งอแงน้อยลง เป็นเรื่องดีอย่างที่ป่าป๊าว่าจริงๆ เหมือนแม่ได้พักยก แล้วก้ให้เวลาไอโกะปรับตัวอีกนิดหน่อย

เช้าวันที่สอง คุณหมอโทรมาแต่เช้า แม่ตกใจมากคิดว่าโอกิเป็นอะไร แต่ปรากฏว่าคุณหมอบอกว่า น้องหายแล้ว ตรวจเลือดแล้ว ผลออกมาดีกว่าที่คาดมาก ให้กลับบ้านได้เลย แม่กับป่าป๊าเลยไปรับน้องกลับมาบ้านได้เร็วขึ้น จากตอนแรกที่แม่คิดว่าสงสัยต้องพาไอโกะไปนอนโรงพยาบาล กลายเป็นเอาโอกิไปนอนแทน

ปล. ตอนที่หนูรู้ว่าน้องเป็นผู้ชาย คำแรกที่หนูพูดก็คือ “น้องเป็นผู้ชาย จี่จี๊ไม่กลับพม่าแล้วนะ” หนูจำฝังใจมากเลย วันที่พาน้องกลับมาบ้าน พอเปิดประตูรถ ป้าจินมารับ หนูก็รีบพูดอีกว่า “ผู้ชายนะ ..ผู้ชาย”

prev // next