ไอโกะ

ตลอดทางกลับบ้านในเย็นวันศุกร์ รวมถึงวันเสาร์อาทิตย์ที่อยู่ที่บ้าน หนูก็ร่าเริงดี และพูดถึงโรงเรียนอย่างไม่มีวี่แววว่าจะรู้สึกไม่ดีกับโรงเรียนเลย

แล้วสัญญาณของเรื่องที่ทำให้ป๊าต้องรู้สึกสะเทือนใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ก็เริ่มขึ้น ในคืนวันอาทิตย์นี่เอง

ป๊าพยายามให้หนูติดกระดุมเสื้อเอง (เพราะโรงเรียนให้เด็กทำเองทุกอย่าง ซึ่งหนูก็ติดกระดุมได้อยู่แล้ว แต่มักไม่ค่อยอยากทำ) แล้วหนูก็บอกติดไม่ได้

“ไอโกะ ไอโกะต้องติดเองนะ ถ้าไม่ทำเอง เดี๋ยวครูไม่ให้ไปโรงเรียนแล้วนะ ไอโกะอยากไปโรงเรียนไม๊ล่ะ..”
เข้าทางเลย..... เสียงกระซิบแบบที่หนูชอบคุยเล่นกะป๊าดังขึ้นมาเบาๆ พร้อมใบหน้าน่ารักแบบเอาใจป๊าเต็มที่
“ไม่อยาก.... ไม่อยาก.... ไม่อยาก.... ไม่อยากไปโรงเรียน”
ป๊าไม่กล้าพูดอะไรต่อมาก แต่คืนนั้นป๊านอนกลุ้มใจ เพราะไม่อยากให้ความรู้สึกนี้เกิดกับหนู แต่ในที่สุดก็เกิดขึ้นจนได้ อันที่จริงคงจะเกิดขึ้นตั้งแต่วันศุกร์แล้ว แต่หนูพยายามเก็บความรู้สึกเอาไว้นั่นเอง (ป๊าภูมิใจมากที่ไอโกะรู้จักทำอย่างนี้ ซึ่งก็ทำให้ป๊ายิ่งเห็นใจหนูมากขึ้น เพราะหนูไม่ตีโพยตีพายเหมือนเด็กทั่วไปเลย)

เช้าวันจันทร์ที่ 28 พฤศจิกายน ป๊าเรียกหนูลุกขึ้นในตอนเช้า หนูก็อิดออดเล็กน้อยแต่ก็ยอมลุกมากินนมอาบน้ำได้เรียบร้อยดี มาจนตอนใส่ถุงเท้า หนูก็เริ่มร้องให้เบาๆกะหม่าม๊า “ไอโกะไม่อยากไปโรงเรียน...” แต่ก็ยอมใส่ถุงเท้าและรองเท้าแต่โดยดี ตอนนี้หม่าม๊าก็เริ่มตาแดงแล้ว ป๊าก็เลยรีบเก็บของพาหนูขึ้นรถทันที

ด้วยใบหน้าเศร้าๆ แต่ไอโกะก็ยิ้มและบ๊ายบายให้หม่าม๊า อาเน่ และน้องโอกิอย่างดี (ป๊าไม่เข้าใจว่าหนูพยายามทำใจอย่างนี้ได้อย่างไรกัน ร้องออกมาเถอะไอโกะ ร้องออกมาเลย คราวนี้ถ้าหนูโวยวาย ป๊าจะไม่โกรธหนูเลย ป๊าอยากให้หนูทำด้วยซ้ำ ไม่อยากให้หนูพยายามทำอย่างนี้เลย ป๊าสงสารหนูมาก)

ระหว่างทางไปโรงเรียน.....

ไอโกะ หนูนั่งตาลอยไปพักนึง ป๊าก็ยื่นมือไปจับที่เข่าหนู
เสียงฮือดังขึ้นเบาๆอีกครั้ง “ไอโกะไม่ไปโรงเรียนได้ไม๊ป่าป๊า..ฮือๆๆๆ...”
ป๊าต้องกลั้นน้ำตาไว้บ้างแล้ว “ไม่ได้หรอกนะ มันเป็นหน้าที่ เด็กทุกคนต้องไปโรงเรียนนะลูก เหมือนป่าป๊าก็ต้องไปทำงานไง เข้าใจไม๊คะ..”
“เข้าใจค่ะ...ฮือๆๆๆ”
“ไอโกะบอกเองว่าจะไปโรงเรียนไม่ใช่เหรอคะ”
“ฮือ.. ไอโกะไม่ได้บอก ไอโกะไม่ได้บอกไปโรงเรียน ฮือๆๆ... ไม่ไปนะป่าป๊า”

ป๊าต้องนั่งทำใจโดยไม่พูดอยู่พักใหญ่ ซึ่งหนูก็หยุดร้องไห้และนั่งนิ่งมาเหมือนกัน จนมาถึงแยกอุดมสุข ซึ่งรถติดนานมาก
“ฮือ... ไอโกะไม่อยากไปโรงเรียน... ไอโกะไม่อยากไปโรงเรียน... ทำไมมันเป็นอย่างนี้...”
ป๊าต้องถามซ้ำกับหนู “ไอโกะ ไอโกะ พูดว่าอะไรนะ..”
ไอโกะมองป๊าด้วยน้ำตาเอ่อเบ้า “ทำไมมันเป็นอย่างนี้.. ฮือๆๆๆๆ”
น้ำตาล้นทะลักออกมาเต็มใบหน้า... แต่คราวนี้เป็นใบหน้าป่าป๊าเอง

ป๊าตั้งสติอยู่พักใหญ่ แล้วถามหนูว่า “ไอโกะ โกรธป่าป๊าไม๊คะ..”
“ไม่.. ไอโกะไม่โกรธค่ะ” แล้วหนูก็ยื่นมือน้อยๆมาแตะไว้ที่แขนป่าป๊า เหมือนกับจะปลอบใจป๊ายังงั๊นแหละ
สองพ่อลูกเลยนั่งร้องไห้กันอยู่อย่างนั้นแหละ ก่อนที่ป่าป๊าจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาหม่าม๊า บอกว่าป๊าไปส่งหนูไม่ได้แล้วหล่ะ หม่าม๊าก็รู้สึกเสียใจเหมือนกันแต่เราก็รู้ว่าก็ต้องทำใจ เพราะความรู้สึกนี้มันจะต้องเกิดขึ้นไม่วันนี้ก็วันหน้าอยู่ดี

ระหว่างทางจากนั้น หนูก็พยายามทำใจอีกครั้ง นั่งร้องเพลงที่ชอบและหัวเราะไปกะป่าป๊าทั้งๆที่ตาและจมูกแดงก่ำ

ในที่สุดก็มาถึงโรงเรียน หนูก็เริ่มร้องไห้ เมื่อคุณครูมาเปิดประตูและอุ้มหนูลงจากรถ หนูก็ไม่ดิ้นแต่ยังร้องครางเหมือนเดิม หนูยืนอยู่ข้างประตูรถที่เปิดอ้าอยู่ ร้องไห้โดยไม่มีใครจับ แต่ก็ไม่พยายามปีนขึ้นรถด้วยซ้ำ “ไอโกะ อยากอยู่กะป่าป๊า.....ฮือ” เห็นแล้วป๊าก็ทำใจไม่ถูกจริงๆ ทั้งสงสารและภูมิใจที่หนูเป็นเด็กที่มีวินัยและเข้มแข็งได้เพียงนี้ (ถึงตอนนี้ป๊ากลับอยากให้หนูร้องโวยวาย และตีโพยตีพายปีนขึ้นรถ ต้องให้คุณครูคอยจับเอาไว้จังเลย ป๊าคงรู้สึกดีกว่านี้แน่ๆ)

นี่แหละเรื่องที่ป่าป๊าบอกว่าต้องบันทึกไว้ เพราะมันเป็นทั้งความภูมิใจ และความเศร้าใจที่สุด เท่าที่ป๊าจะรู้สึกได้ แต่ก็อยากบอกด้วยว่า หนูสุดยอดที่สุดเลยหล่ะ....

ป่าป๊าเชื่อว่าหนูจะต้องผ่านเหตุการณ์ครั้งนี้ไปได้อย่างดีที่สุด เหมือนทุกๆเรื่องที่หนูเคยผ่านมานะ.. รัก......... ป่าป๊าเอง

prev // next