ไอโกะ

ตั้งแต่หนูมีน้อง ป่าป๊ามีความรู้สึกว่าหนูโตขึ้นมากจริงๆ เช่นเมื่อก่อนนี้ เวลาหนูทำตัวไม่ดี ป่าป๊าดุหนู หนูจะทำหน้าบึ้งใส่ และไม่ค่อยเต็มใจนักที่จะเดินเข้ามาหาป่าป๊า (ป่าป๊าก็ไม่อยากทำหน้าที่นี้หรอก แต่คงต้องมีซักคนในบ้านทำหน้าที่ผู้คุ้มกฎกับหนู หนูจะได้โตเป็นเด็กดีในอนาคต)

แต่พอมีน้องโอกิแล้ว ไม่ว่าป่าป๊าจะดุหนูเรื่องอะไร หนูจะตั้งใจฟัง และวิ่งมาหาป่าป๊าโดยไม่ต้องเรียกด้วยซ้ำ ถึงแม้เป็นความพยายามให้ป๊ารักหนู แต่ก็ถือว่าหนูปรับตัวได้ดีทีเดียว

เรื่องการปรับตัวนี้ ทำให้ทั้งป่าป๊าและหม่าม๊า ตัดสินใจส่งหนูเข้าโรงเรียนในเทอมนี้ แทนที่จะรอไปเทอมหน้าอย่างที่ตั้งใจไว้แต่แรก และหนูก็บอกว่าอยากไปโรงเรียนอยู่ทุกวัน

และแล้ววันนั้นก็มาถึง เมื่อครูภา อนุญาตให้ไอโกะเข้าเรียนระหว่างเทอมได้ หนูก็เลยได้ไปโรงเรียนซะที

ป่าป๊าเตรียมใจไว้แล้วกับการสงสารหนูที่อาจจะต้องร้องไห้ดิ้นโวยวายอยู่หน้าโรงเรียนเมื่อป่าป๊าหม่าม๊ากำลังจากไปจากโรงเรียน และทำให้ป๊าต้องตัดสินใจยอมเข้างานสายในตอนเช้าเพื่อไปส่งหนู แทนที่จะให้หม่าม๊าไปส่งแล้วทำใจไม่ได้ ร้องไห้อยู่กะหนูอยู่ที่หน้าโรงเรียน.....

แต่....... ป่าป๊าคิดผิดอย่างสิ้นเชิง.........

บันทึกเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่ป่าป๊าคิดว่าต้องบันทึกไว้ให้หนูได้อ่าน เมื่อหนูโตขึ้น มันเป็นทั้งความภูมิใจ และความเศร้าใจที่สุด เท่าที่ป๊าจะรู้สึกได้

“ไอโกะ ไปโรงเรียน....”

หลังจากไปพาหนูไปดูโรงเรียนกันเมื่อสัปดาห์ก่อน แล้วคุณครูยอมให้หนูเข้าเรียนได้แล้ว วันที่ 22 พฤศจิกายน 2548 ป่าป๊าก็พาหนูไปเข้าเรียนวันแรก (สามวันแรกครูจะให้ผู้ปกครองอยู่กับหนูตลอด และเลิกเรียนเพียงครึ่งวันเท่านั้น)

ไอโกะ.. ป่าป๊าคิดว่าหนูนี่ช่างโชคร้ายเสียจริง เพราะหนูไม่ชอบคนแปลกหน้าอยู่แล้ว โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชาย แต่บังเอิญครูประจำชั้นสามคน มีคนหนึ่ง (ครูชื่น) ตัดผมรองทรงแบบผู้ชาย ทำให้ครั้งแรกที่หนูจะเข้าห้องเรียน กลายเป็นความรู้สึกกลัวขึ้นมาในทันที

แต่ก็ผ่านไปด้วยดีพอสมควรในวันแรก รวมทั้งวันที่สองและที่สาม ที่อาเน่ไปคอยอยู่ดูแลด้วย

วันที่สี่ เป็นวันที่หนูจะต้องอยู่โรงเรียนเพียงลำพัง ไม่มีผู้ปกครองอยู่ด้วย ตอนป๊าไปส่ง ไอโกะก็โชคร้ายอีกแล้ว ที่ครูชื่น เป็นคนออกมารับหนู และบอกให้ป๊าไปได้แล้ว ทำให้หนูร้องไห้อย่างมาก ป๊าไม่รู้จะทำอย่างไรดี ก็เลยหันเดินกลับไปขึ้นรถขับออกไปทันที

กลับมารับไอโกะในตอนบ่าย ป๊าค่อยๆย่องเข้าไปดูหนูจากหน้าต่างห้องเรียน เห็นหนูนั่งหันหลังรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ แต่ไม่ยอมทำอะไรด้วย ต้องให้คุณครูทำให้ (ครูโบบอกภายหลังว่า ตกลงกับหนูแล้ว ว่าจะไม่ร้องไห้ แต่หนูก็ขอไม่ทำอะไรเลย ครูโบก็โอเค แล้วหนูก็ไม่ทำอะไรเลยจริงๆ)

เมื่อถึงเวลาเลิกเรียน ป่าป๊าก็เดินไปหาหนู (ป๊าคาดว่าเมื่อเห็นป๊า หนูอาจจะร้องไห้วิ่งเข้ามากอด แต่ผิดคาดอีก) ป๊าเดินเข้าไปแอบจูงมือหนู หนูหันมามอง (ด้วยตาที่แดงและบวมเป่ง) และก็หันกลับไปเดินต่อแบบไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ป๊างงเหมือนกัน

แต่เมื่อหนูเทน้ำที่กินเหลือรดต้นไม้เสร็จ หนูก็เหมือนคิดได้ หันมายิ้มทั้งที่ตาแดงแล้วบอกว่า “เทให้ต้นไม้กินเลย” ป๊าสงสารหนูจริงๆเลย หนูพยายามกลบเกลื่อนความรู้สึกในใจเอาไว้อย่างดีทีเดียว แต่ก็เป็นป๊าอีกนั่นแหละทำลายทำนบแห่งความอดกลั้นของหนู ด้วยคำพูดประโยคแรก

“เป็นยังไงบ้าง.. ไอโกะ”
เสียงฮือเบาๆเริ่มต้นขึ้นทันที “ไอโกะคิดถึงป่าป๊า...... ฮือๆๆๆๆๆ”
“ไอโกะอยากไปไหนไม๊ลูก ป่าป๊าจะพาไป”
“ไม่.... ไอโกะ อยากกลับบ้าน ฮือๆๆๆๆ....”

นั่นเป็นเพียงวันแรก ที่ไอโกะ ถูก “ทิ้ง” ไว้ที่โรงเรียน....

ป๊าคิดว่าไม่เป็นไร ไอโกะปรับตัวเก่ง เรื่องนี้คงจะไม่ยากนักหรอก

แต่ ป๊าคิดผิดอีกแล้วครับท่าน.....

prev // next