ไอโกะ

เดิมทีป่าป๊าคิดว่าการเอาหนูไปโรงเรียน ก็คงจะทำกับหนูเหมือนกับเรื่องอื่นๆที่ผ่านๆมา คือสิ่งใดควรต้องทำ หนูก็ต้องทำไปถึงแม้หนูจะชอบหรือพยายามต่อต้านก็ตาม

เรื่องนี้ก็เช่นกัน ก็แค่เอาไอโกะไปโรงเรียน แล้วก็รับกลับในตอนเย็น สองสามสัปดาห์ ไอโกะก็คงจะยอมรับได้แล้ว

แต่หลังจากหม่าม๊ารับหนูกลับมาบ้านเมื่อวันอังคาร ขณะที่หนูกำลังนั่งเล่นกะหม่าม๊า พอหนูเห็นป๊ากลับมาบ้าน แทนที่จะดีใจเหมือนทุกวัน คราวนี้หนูกลับร้องไห้ทันที และเริ่มทำท่าเหมือนไม่ยอมให้ป๊าอุ้มแล้ว หม่าม๊าก็เล่าให้ฟังด้วยว่าหนูเริ่มนั่งเหม่อลอย บางครั้งนึกได้ก็ร้องไห้ บอกหม่าม๊าไม่ไปโรงเรียนอีกแล้ว

คืนนั้นป๊ากะม๊าเลยต้องนั่งปรึกษากันเรื่องนี้อีกครั้ง ป๊าเห็นว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ไม่ว่าป๊าจะทำโทษ(ตี) ไอโกะแรงเพียงใด หนูก็ยังคงเดินเข้ามากอดป๊าแทบทุกครั้ง แต่ปฏิกิริยาในเย็นวันนั้น หนูทำให้เราเห็นและเริ่มกังวลว่าหนูชักไม่ไว้ใจเราเหมือนเดิมเสียแล้ว

หม่าม๊าเล่าให้ฟังด้วยว่า บ่ายวันนั้น กุ๊งโทรมาบอกว่า ถ้าไอโกะเครียดมากก็ไม่ต้องไปเรียนทุกวันก็ได้ เรียนบ้างหยุดบ้างก็ดี เพราะไอโกะเป็นเด็กที่พูดกันรู้เรื่อง เรียนทันหรือไม่ทันก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ และไอโกะเป็นเด็กมีแววดี ถึงอย่างไรก็เรียนทันเขาอยู่ดี

ข้อคิดของกุ๊งทำให้ป๊าฉุกคิดได้ว่า ตามแผนเดิม ป๊าตั้งใจจะสละเวลาสัปดาห์ละครึ่งวัน พาหนูไปเดินเล่นที่โรงเรียนนี้ ให้เกิดความคุ้นเคยกับสถานที่เสียก่อน แล้วจึงจะให้หนูไปเรียนเทอมหน้า แต่แค่ไปดูโรงเรียนและคุยกัยคุณครูเพียงครั้งเดียว เราก็ดันเอาหนูเข้าเรียนเลยในไม่กี่วันถัดมา อันนี้ถือเป็นความผิดพลาดของป๊าเอง

อีกทั้งเมื่อตอนบ่ายหม่าม๊าได้คุยกัยคุณครู เลยรู้ว่าตอนอยู่โรงเรียน คุณครูไม่เข้าใจไอโกะ เลยใช้เหตุที่หนูกลัวครูชื่น มาเป็นเงื่อนไขในการให้ไอโกะยอมทำสิ่งต่างๆ หากไม่ทำครูชื่นจะเข้ามาช่วยทำให้ ซึ่งวิธีนี้ทำให้คุณครูพอใจ ที่หนูทำได้ทุกอย่างเพราะไม่อยากให้ครูชื่นเข้ามาใกล้ แต่กลับเป็นว่าหนูยิ่งกลัวครูชื่นมากยิ่งขึ้น และยิ่งไม่อยากไปโรงเรียนมากขึ้นไปด้วย

ป๊ากะม๊าเลยได้ข้อสรุปใหม่ ตามแนวทางของกุ๊ง เนื่องจากหนูไม่เคยจากคนคุ้นเคยหรือคนในครอบครัวโดยเฉพาะป่าป๊าหรือหม่าม๊าเลย และหนูเป็นคนไว้ใจคนแปลกหน้ายาก นอกจากคนๆนั้นจะเข้าถูกทางหนูจริงๆ ดังนั้นการที่จะให้หนูเปลี่ยนแปลงวิถีชีวิต ไปอยู่กะคนไม่คุ้นเคยทันที วันละ6-7 ชั่วโมง สัปดาห์ละห้าวัน คงเป็นการหักดิบและทำร้ายจิตใจกันอย่างอย่างมากอย่างที่หนูกำลังรู้สึก

วันถัดมา เราสามคนเลยได้ไปนั่งปรึกษากับคุณครู เมื่อคุยกับคุณครูเข้าใจกันแล้ว ก็เป็นอันสรุปว่าช่วงแรก ไอโกะจะไปโรงเรียนเพียงครึ่งวัน โดยมีหม่าม๊าไปอยู่ที่โรงเรียนด้วย แต่จะรออยู่ที่ห้องธุรการ เพื่อให้หนูไม่รู้สึกว่าถูกเราทิ้งไว้อีก แล้วค่อยๆปรับเปลี่ยนให้เข้าเกณฑ์เหมือนเด็กคนอื่นๆต่อไป

หลังจากปฏิบัติการผ่อนเชือกครั้งนี้ผ่านไปในวันศุกร์ เรารู้สึกว่าอาการหนูดีขึ้นพอสมควร เริ่มพูดคุยเรื่องโรงเรียนได้บ้าง ไม่เหมือนตอนแรกที่ไม่ว่าใครถ้าพูดถึงโรงเรียน หนูจะเดินหนี หรือไม่ก็ร้องไห้

ถึงหนูจะมีอาการดีขึ้น แต่หม่าม๊าก็ยังกังวลว่า หากไม่ได้ผล จะทำให้หนูได้ใจ สามารถต่อรองเรื่องที่ไม่อยากทำได้สำเร็จ อย่างเช่นคืนนี้ที่หนูพยายามลองของดูเหมือนกัน คือไม่ยอมไปแปรงวัน และทำหูทวนลมเมื่อป๊าเรียกให้ไป ผลก็คือ ป้าบ...!! ไอโกะเลยร้องไห้ไปหาหม่าม๊า หม่าม๊าไม่สนก็เลยร้องไห้อยู่อย่างนั้น ป้าบ..!! อีกครั้งจากป่าป๊า คราวนี้หนูเงียบสนิท และเรื่มแปลงฟันได้

ไอโกะ.. หนูคงพอเข้าใจบ้างแล้วนะว่า ถ้าเป็นเรื่องกระทบกับจิตใจเกินไป ป๊าคงผ่อนให้ แต่ถ้าเป็นเรื่องนิสัย.. อันนี้อย่าลองอีกนะคะ...

ถึงอย่างไรหนูก็คงได้ไปโรงเรียนอยู่ดีแหละนะ แต่จะตอนนี้หรือตอนไหนเท่านั้นเอง ป๊าขอเพียงแต่อย่าให้หนูมีความรู้สึกไม่ดีกับโรงเรียนตั้งแต่เริ่มต้นเหมือนกับป่าป๊าก็พอ

รัก... ป่าป๊าเอง

prev // next