ไอโกะ....

จั่วหัวเรื่องบันทึกวันนี้คงทำให้หนูระทึกพอดู เมื่อได้มาอ่านบันทึกตอนนี้ แต่อันที่จริงมันก็ไม่ได้ดูรุนแรงนักหรอกนะ เพียงแต่สามปีเศษที่ป๊าได้รู้จักหนูมา ก็จำไม่ได้ว่าหนูเคยต่อสู้กับใครอย่างนี้หรือเปล่า

เรื่องเริ่มจาก... ช่วงสองสามสัปดาห์ที่ผ่านมานี้ เจ๊ผิงเดินทางมาจากอุดร มาอยู่กับเราที่บ้าน เจ๊ผิงเป็นเด็กค่อนข้างฉลาด และมีความกล้า(มากกก...) ซึ่งเป็นสิ่งที่หนูขาดไป เจ๊ผิงอายุเพียงห้า-หกขวบ ก็กล้าหาญพอจะเดินทางจากอุดรมา กทม.โดยเครื่องบินด้วยตัวคนเดียวแล้ว ถ้าเป็นไอโกะถึงสิบขวบ ป๊าก็ไม่รู้ว่าหนูจะทำได้หรือยัง

และตอนนี้ก็ปิดเทอม หนูก็เลยได้เพื่อนเล่นพอดี แต่เนื่องจากเจ๊ผิงเป็นน้องคนเล็ก ก็อาจไม่รู้วิธีที่จะดูแลน้องอย่างไอโกะ หลายๆครั้งก็จะอาศัยความที่ความคิดโตกว่าเอาเปรียบไอโกะอยู่ประจำ หลายครั้งป๊าก็เห็นหนูไม่ค่อยพอใจ แต่หนูก็ยังคงเดินตามเจ๊ผิงต้อยๆอยู่ตลอดเวลา ซึ่งป๊าก็จะคอยแต่เฝ้ามองอยู่ห่างๆ เนื่องจากเด็กแต่ละคนอาจอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ต่างกัน อาจมีพฤติกรรมส่วนตัวที่แตกต่าง ป๊าไม่อยากทำให้หนูรู้สึกไม่ดีกับเจ๊ผิง อีกทั้งไม่ว่าอย่างไรในชีวิตจริงหนูก็จะต้องพบกับคนในสังคมที่แตกต่างกันอีกมากมาย (ลองถามน้าปุ๊กดูก็ได้)

หม่าม๊าก็มาเล่าให้ป๊าฟังเหมือนกันว่า เจ๊ผิงชอบฟ้องว่าไอโกะทำไม่ดีอย่างโน้นอย่างนี้ แล้วไอโกะก็จะถูกต่อว่า (ไม่เว้นแม้แต่โดยหม่าม๊าเอง) พอเดี๋ยวนี้หนูก็เลยจะคอยมาฟ้องว่าเจ๊ผิงทำไม่ถูกต้องอย่างโน้นอย่างนี้เหมือนกัน ซึ่งหม่าม๊าก็ไม่อยากให้หนูคอยฟ้องว่าเพื่อน และไม่อยากไปว่าเจ๊ผิงด้วย เพราะเป็นหลานคนละบ้าน ก็เลยไม่ได้ต่อว่าเจ๊ผิง อันนี้ทั้งหม่าม๊าและป๊าเองก็ไม่รู้ว่าหนูจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

เอาล่ะมาเรื่องการต่อสู้ของหนูดีกว่า.... เมื่อเย็นวันก่อน ป๊านั่งดูโทรทัศน์ โดยมีไอโกะกับเจ๊ผิงนั่งเล่นกันอยู่ตรงหน้า ในมือเจ๊ผิงมีตุ๊กตาหมีสีแดง อีกมือถือช้อนพลาสติก ได้ยินหนูพูดกันเบาๆ
ไอโกะ.. “ขอไอโกะป้อนน้ำให้ลูกบ้างนะ...”
เจ๊ผิง.. (กระซิบเบาๆ เลยไม่ได้ยิน)
ไอโกะ.. “ได้นะเจ๊ผิง ไอโกะป้อนได้... ไอโกะป้อนได้จริงๆนะ... นะ... ขอไอโกะป้อนด้วยนะ...”
ในขณะที่เจ๊ผิงทำเป็นไม่ได้ยินและยังคงเล่นต่อไป ไอโกะก็เปลี่ยนสายตามองตรงมายังช้อนเป้าหมาย และยืดตัวมือพุ่งมาคว้าช้อนติดมือกลับไปทันที ทำเอาป๊าตกใจพอสมควร เพราะไม่เคยเห็นหนูแสดงพฤติกรรมอย่างนี้ แต่ป๊าก็ยังคงเฝ้ามองต่อไป เจ๊ผิงอึ้งไปพักนึงก่อนจะขว้างหมีทิ้งใส่ไอโกะ และเดินจากไปเหมือนจะบอกว่า “งั้นเล่นไปคนเดียวแล้วกัน” แต่หนูก็ไม่ได้ใส่ใจจับหมีมานอนลงและทำท่าป้อนน้ำให้หมีด้วยหน้าตาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
พอเจ๊ผิงไปแล้ว ป๊าก็เลยเรียกหนูมาหา หนูค่อยๆก้าวเข้ามาทำหน้าเหมือนรู้ผิดและคิดว่าคงถูกป๊าว่าแน่ๆเลย (ถึงป๊าจะไม่ชอบพฤติกรรมอย่างนี้ แต่เด็กคนไหนเจอเหตุการณ์แบบนี้ ก็คงตัดสินใจไม่แตกต่างกว่ากันนักหรอก...) “ไอโกะๆ จำได้ไม๊วันนี้หม่าม๊าซื้ออะไรให้ไอโกะ อมยิ้มไง ที่หนูบอกว่าจะมาแบ่งเจ๊ผิงอันนึงไง ลองไปถามหม่าม๊าซิว่าเก็บไว้ไหน......”
ไอโกะรีบวิ่งไปถามหม่าม๊าทันที และพอได้อมยิ้มหนูก็เอามาแบ่งให้เจ๊ผิงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีกเช่นเดิม แล้วทั้งสองคนก็เลยชวนกันมานอนอมอมยิ้มอยู่ตรงหน้าป่าป๊าที่เดิมที่ทะเลาะกันเมื่อกี้
เมื่อแฮปปี้เอนดิ้งแล้ว ป๊าก็ดูโทรทัศน์ต่อ......

สองนาทีต่อมา....ไอโกะลุกพรวดพราดขึ้นจากที่นอนที่หันหน้าคุยกันหนุงหนิงเมื่อครู่.... “ไอโกะไม่กินแล้ว... ไอโกะจะเอาไปทิ้ง...” แต่ท่าทีที่หนูแสดงกลับตรงข้าม หนูยังคงอมและเลียอมยิ้มที่เหลือครึ่งนึงต่อไปอย่างอร่อย ขณะที่สายตามองเจ๊ผิงอย่างไม่พอใจ แต่แล้วหนูก็เดินไปทิ้งอมยิ้มที่ถังขยะ ก่อนจะเดินกลับมาที่เดิม ผายมือไปทางถังขยะหลังบ้าน พร้อมกับสบัดมือไปมาเล็กน้อย “ไปเลย.. เจ๊ผิงไปทิ้งถังขยะ... ไปเลย...” เจ๊ผิงก็ยังคงนอนเลียไม้ที่ว่างเปล่าของตัวเองเหมือนไม่ได้ยินต่อไป...
“ไปเลย... เจ๊ผิง เอาไปทิ้งด้วย” ไอโกะยืนพูดอยู่ ประมาณนี้ด้วยหน้าตาเฉยปนไม่พอใจเล็กน้อยอยู่อย่างนั้นราวเจ็ดแปดครั้ง ก่อนจะตัดสินใจเปิดยุทธการชิงตัวประกันอีกครั้งด้วยยุทธวิธีเดิมที่เคยใช้ได้ผลมาแล้ว ก้มลงแย่งไม้อมยิ้มจากมือเจ๊ผิงอย่างรวดเร็ว.....

ฝ่ายตรงข้ามย่อมรู้จักเรียนรู้.... นี่คือสิ่งที่หนูก็ต้องเรียนรู้...

เจ๊ผิงก็เช่นกัน... เจ๊ผิงพร้อมรับมืออยู่แล้ว ขณะที่ไอโกะก้มลงเพื่อคว้าไม้อมยิ้มเป้าหมาย... แทบจะเป็นเวลาเดียวกับที่เจ๊ผิงเบี่ยงตัวบังเอาไว้ ทำให้ถึงแม้ไอโกะจะคว้าถูกเป้าหมายแต่ก็จับได้ไม่ถนัด เมื่อเจ๊ผิงใช้ศอกดันเสริมออกไป หนูก็ถลากลับไปนั่งห่างไปราวหนึ่งฟุต พร้อมมือเปล่า....
เจ๊ผิงตวาดขึ้นทันที... “ไอโกะนี่ของเจ๊ผิงนะ ไอโกะพูดกะเจ๊ผิงอย่างนี้ไม่ได้นะ..” ไอโกะดูทีท่าลดความแข็งกร้าวลงจนดูปกติ (ป๊ากำลังคิดว่าหนูคงตกใจต่อการโต้กลับพอสมควร... แต่ไม่ใช่... )
ไอโกะตอบเสียงราบเรียบ... “เจ๊ผิง.. เอาไปทิ้งถังขยะด้วย “ค่ะ”.....” พร้อมชี้มือไปยังถังขยะใบเดิม

“เสียงดังอะไรกันอ่ะ.. อ้าว..เจ๊ผิงกินหมดแล้วเหรอ... งั้นก็เอาไปทิ้งซิคะ..” ป๊าไม่อยากให้ศึกบานปลายไปกว่านี้ ก็เลยจำเป็นต้องสอดแทรกเข้ามาเล็กน้อย และในที่สุดเจ๊ผิงก็เดินเอาไม้เจ้าปัญหาไปทิ้งถังขยะ

ไอโกะก้มหน้าเล็กน้อยและเหลือบสายตามาทางป่าป๊า ท่าทีรอรับคำตำหนิ.... ในขณะที่ป๊าขมวดคิ้วทำสายตาดุมองหน้าหนูอยู่โดยไม่ได้พูดอะไรสักคำเดียว....
การประลองยุทธครั้งนี้เกิดขึ้นอย่างเงียบๆ แม้ผู้ใหญ่ทุกคนจะอยู่กันที่ชั้นล่าง แต่ก็อยู่ที่อีกมุมห่างออกไป และก็ดูจะไม่มีใครทันสังเกตุ รวมทั้งหม่าม๊า และถ้าบังเอิญมีใครเห็นและมองอยู่ ป๊าก็หวังเพียงว่าคงจะไม่มีใครทันสังเกตุเห็นรอยยิ้มเล็กๆใต้สายตาที่มองอย่างดุๆของป๊าหรอกนะ.. อิ..อิ....

prev // next